Γιάννη ! 

Η μελάνη στο μελανοδοχείο σου τελείωσε.  Το χέρι σου έπαψε να γράφει τα άρθρα  δημοσιεύονταν με πηχυαίους τίτλους στις εφημε-ρίδες  και περιοδικά της  Γερμανίας και της Ελλάδας. Τα άρθρα σου ενημέρωναν τους Έλληνες αναγνώστες. Έδιναν σωστές λύσεις  στα προβλήματά τους. Καυτηρίαζαν την αδικία  και την εκμετάλλευση. Υποστήριζαν τον αδύνατο. Και  γίνονταν θέμα στις καθημερινές μας συζητήσεις.  Όλα αυτά Γιάννη, θα μας λείψουν. Θα λείψεις ως υποστηρικτής των ελληνικών προξενικών, Εκπαιδευτικών  και εκκλη-σιαστικών αρχών όλης της Γερμανίας. Θα λείψεις από τους  ελληνικούς εκπολιτιστικούς και αθλητικούς Συλλόγους. Από τα ελληνικά εμπορικά και βιομηχανικά επιμελητήρια   Και θα λείψεις από την καρδιά όλων μας.

Την Τετάρτη, 27 Σεπτεμβρίου 2012 ο Γιάννης Δελόγλου, γεννη-μένος στη Νέα Ζίχνη των Σερρών, παλεύοντας με την επάρατο αρρώστια, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έχασε τη μάχη για τη ζωή και αποδήμησε στην αιωνιότητα.  Όσοι είχαν την τύχη να γνωρίσουν από κοντά το Γιάννη Δελόγλου, γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Γιάννης ήταν ένας απλός άνθρωπος με εξαιρετικό ήθος. Ήταν ένας καλός οικογενειάρχης και ένας έμπειρος δημοσιογράφος, γνώστης των  προ-βλημάτων του απόδημου Ελληνισμού, για τα οποία  δεκαετίες εργά-στηκε  στη Δυτική Ευρώπη.  Και, επιστρέφοντας στην Ελλάδα, συνέ-χισε κι εκεί με τον ίδιο ζήλο την εργασία του αυτή, μέχρι την ημέρα που έκλεισε για πάντα τα μάτια του.

΄Ενας από τους γνώριμους και φίλους του Γιάννη Δελόγλου  ήμουν κι εγώ. Επειδή συνεργάστηκα μαζί του σε πολλά επίπεδα, ο ξαφνικός του θάνατος με λύπησε ιδιαίτερα και  με ώθησε να γράψω τις λίγες αυτές γραμμές σ’ ανάμνηση της σταθερής φιλίας μας, η οποία ξεκίνησε πριν από  πολλές δεκαετίες  στη Στουτγκάρδη και  συνε-χίστηκε και κατά την επιστροφή του στην Ελλάδα.  Στην τελευταία μας τηλεφωνική συνομιλία  άκουσα από το κρεβάτι του πόνου του τις  τελευταίες του λέξεις : «  Κώστα, θα το παλέψουμε ». Πάλεψε. αλλά νικήθηκε. Έσβησε, χάθηκε. Χάθηκε για πάντα. Χάθηκε ένας μεγάλος  του απόδημου Ελληνισμού δημοσιογράφος.

Φίλτατε,  Γιάννη !

Καλές στράτες στο μακρινό σου ταξίδι. Σε κρύα νερά και δροσερά πλατάνια  ν’ αράξεις.  Γιάννη, θα σε θυμούμαστε.

Στο τάφο σου, αντί για ένα μικρό άσπρο γαρίφαλο,  σου χαρίζω το τετράστιχο της λαϊκής μούσας  :

Ξένε διαβάτη, τι κοιτάς

Περίλυπος να μάθεις;

Αυτού που ήσουν ήμουνα

Κι εδώ που είμαι θά ’ρθεις

Κonstantin Schnell

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ