Οικιακή Οικονομία-the Greek way

Αθήνα: Για την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ Μαρία Χατζηγεωργιάδου

Από μικρή μου άρεσε , όπως σε όλα τα παιδιά , να πηγαίνω για ψώνια στην αγορά με την μητέρα μου. Την δεκαετία του ‘80 και όντας γύρω στην ηλικία των 7 χρόνων ήταν πραγματικά μια μικρή περιπέτεια για μένα! Στην συνοικία που μέναμε τότε, αρκετά μακριά από το κέντρο της Αθήνας , έβρισκε κανείς γειτονιές  σχετικά ήσυχες , αν εξαιρέσουμε το μόνο κεντρικό δρόμο που πέρναγε μπροστά από το σπίτι μας, οι οποίες αποτελούνταν και από  μερικά μαγαζιά με είδη πρώτης ανάγκης, όπως το ψιλικατζίδικο ή  την παιδική χαρά και ένα μικρό πάρκο , ακόμα και ένα  καφενείο .

Όταν έπρεπε να πάμε στο σουπερ-μαρκετ ή αλλιώς  Ελληνιστί ,στην υπεραγορά, έπρεπε να πάρουμε το λεωφορείο . Τότε τα λεωφορεία δεν ήταν ποτέ γεμάτα. Απλά είχαν λίγο περισσότερο κόσμο τις ώρες αιχμής. Φτανοντας στην υπεραγορά για μένα άρχιζε το παιχνίδι! Ήταν η ιερή στιγμή της  εξερεύνησης ενός χώρου που μου κέντριζε το ενδιαφέρον !

Αγαπημένη συνήθεια ήταν να ανακαλύπτω  τι καινούριο είχε μπει στο ράφι… όχι βέβαια για το ίδιο το προϊόν αλλά για την συσκευασία, τα χρώματα, τα σχέδια… Δυστυχώς, μέσα σ’αυτό το μαγικό ταξίδι των χρωμάτων και  των σχεδίων παρεμβαλλόταν άγαρμπα η φωνή της μητέρας μου ,η οποία πάντα με ήθελε κοντά της, «εδώ, να σε βλέπω» όπως έλεγε… «σιγά, λες κ θα χαθώ..αφού το ξέρω το μαγαζί απέξω!» σκεπτόμουν.  Για να σιγουρευτεί ότι είμαι δίπλα της και πως θα παραμείνω εκεί , κάθε φορά, μα κάθε φορά μου έκανε μάθημα οικιακής οικονομίας και marketing .

Μου εξηγούσε τι είναι αυτό που βλέπω, γιατί το έβαλαν στην συγκεκριμένη θέση  και άλλα τέτοια… αδιάφορα για μένα… Συχνά πυκνά την έβλεπα να μελετά τις συσκευασίες και να πηγαινοέρχεται στα ίδια ράφια 2-3 φορές κρατώντας το ένα προϊόν «παραμάσχαλα» λες και διάβαζε κείμενα της Αγίας Γραφής. Τετοια ευλάβεια και προσήλωση στο έργον τούτο!  Εγώ φυσικά από πίσω να την ακολουθώ-δεν είχα και πολλές επιλογές, εδώ που τα λέμε, προσπαθώντας να ακούσω τι μου έλεγε…

Αυτό που μου έλεγε και μου έδειχνε πως το κάνει , ήταν σύγκριση τιμών. Value for money-  έμαθα πως το λένε οι Αμερικανοί, πολλά χρόνια αργότερα.  Δεν διάλεγε ποτέ το πιο φτηνό, αλλά το πιο οικονομικό βάσει της σχέσης ποσότητας/ποιότητας-τιμής . Αυτή ήταν ίσως η πρώτη και η πιο βασική αρχή της οικιακής οικονομίας , όσον αφορά στις  προμήθειες του σπιτιού , που μου δίδαξε.

Δεν ήταν μόνο η ανάγκη για οικονομία στον οικογενειακό προγραμματισμό. Ήταν τα δικά της βιώματα ως παιδί κ έφηβος, που έβρισκαν εφαρμογή στην δική της οικογένεια, πλέον. Από μικρή ήταν καλή στο εμπόριο και αφού οι αδελφές της έραβαν , εκείνη είχε αναλάβει τις συναλλαγές και το εμπορικό «αλισβερίσι» -όπως συνηθίζεται να λέγεται .  Άρα, τους νόμους του εμπορίου τους ήξερε πολύ καλά κ μάλιστα κατευθείαν μέσα από την πηγή της μάθησης, την τριβή με το ίδιο το εμπόριο!

Σήμερα, μένω μόνη ,σε μια «δύσκολη» Ελλάδα. Αναγκάζομαι να εφευρίσκω τρικ για να ξοδεύω λιγότερα χρήματα στο σούπερ μάρκετ όπως το να επανεξετάζω τα κριτήρια μου πάνω στον όρο «είδη βασικής ανάγκης» κάθε μα κάθε μέρα. Επίσης,  σταμάτησα να παίρνω το «καλαθάκι» ( το καρότσι το έχω καταργήσει  πάνω από 2 χρόνια ).  Ακόμα κ αν «ξεμυαλιστώ» και θέλω να πάρω ένα χυμό ή λίγο τυρί , είδη που δεν είναι μέσα στην λίστα με τα ψώνια μου δηλαδή ,το γεγονός ότι θα πρέπει να τα κουβαλήσω ,θα μου δώσουν τον χρόνο να το ξανασκεφτώ καλυτέρα…Δεν θα ήθελα να θεωρήσετε το παραπάνω παράδειγμα με τα είδη τροφίμων ,υπερβολικό.

Αντιθετα, πρόκειται για καθημερινή κατασταση, πλεον για όλο και περισσότερους Έλληνες.

Έχω γεννηθεί  το ΄78 , γαλουχήθηκα μέσα στην ανάπτυξη του ΄80 , του ΄90 αλλά καλούμαι να ανατρέξω  στα βιώματα της μητέρας μου  η οποία έχει ζήσει τόσο την κατοχή όσο και την  δύσκολη αλλά δημιουργική δεκαετία του ‘60 , για να ανταπεξέλθω  στην κρίση του 2012. Παράλληλα, η ηλικία των νέων 10-18 χρόνων σήμερα που πιθανόν να μην έχουν γονείς με παρόμοια βιώματα με της μητέρας μου ή δικά μου, που γεννηθήκαν σε καλύτερες συνθήκες, ακριβώς πάνω στην ανάπτυξη του καταναλωτισμού θα έλεγα, και παράλληλα διανύουν μια «ρομαντική» και ανέμελη θα μπορούσαμε να πούμε περίοδο της ζωής τους, αυτά τα παιδιά καλούνται σήμερα, στην Ελλάδα του 2012 να βιώσουν και να εκπαιδευτούν στις συνθήκες που βίωσαν και “εκπαιδεύτηκαν” οι  Έλληνες  στην ηλικία τους  την δεκαετία του ΄40 και του  ’60! Δεν με φοβίζει το σημερα. Με τρομάζει το αύριο.

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ