Leonberg : Γράφει ο Αχιλλέας Ζάκκας.
Δεκαεννέα του Μάη 1919 – Δεκαεννέα του Μάη 2014. Ενενήντα Πέντε χρόνια από τότε που οι Νεότουρκοι του κεμαλικού καθεστώτος ολοκλήρωσαν το σχέδιο για τον τελειωτικό αφανισμό των Ελλήνων του ιστορικού Πόντου. Οι Έλληνες του Πόντου πριν το Γενικό Πόλεμο του 1914 ανέρχονταν σε 700.000 κατοίκους. Αριθμός που αναγνωρίσθηκε επίσημα από την κυβερνήσει του Κιαμήλ Πάσα. Οι σφαγέντες και οπωσδήποτε εξολοθρενθέντες Έλληνες του Πόντου ανέρχονται από την έναρξη του πολέμου 1914 μέχρι το 1922 σε 303.238. Μέχρι την άνοιξη του 1924 μαρτυρίες των Ποντίων περιέλαβε ακόμα 51.700 νεομάρτυρες, στην πλειοψηφία τους γυναικόπαιδα.
Η ανθρώπινη απώλεια του Ποντιακού Ελληνισμού δύναται να υπολογισθεί από την έναρξη του Πολέμου μέχρι το 1924 σε 353.000 χιλιάδες σκοτωμένους, απαγχονισμένους και πεθαμένους από πείνα, ασθένειες και κακουχίες. Τα 355.000 περίπου θύματα της αγριότητας της κεμαλικής βαρβαρότητας στο διάστημα 1916 – 1923, όπου διαπράχθηκε συνειδητά και στυγνά η γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού και ο βάρβαρος ξεριζωμός ενός ολόκληρου λαού από τις εστίες του Εύξεινου Πόντου, όπου ένας πολιτισμός, που διατήρησε την ελληνική γλώσσα του πάνω από 3.000 χρόνια, υπέστη μια από τις εγκληματικότερες ενέργειες που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα .
Ο όρος γενοκτονία διαμορφώθηκε στη δική της Νυρεμβέργης το 1945. Πριν από τον όρο “ Γενοκτονία“ υπήρχε ο όρος “ Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας“- όταν δικάστηκε η ναζιστική ηγεσία . Εκεί στην γερμανική πόλη προωτοδιατυπώθηκε σε διεθνή συνάντηση η έννοια της γενοκτονίας, η οποία σημαίνει τη μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Η γενοκτονία αποτελεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο το μεγαλύτερο έγκλημα για το οποίο μάλιστα δεν υπάρχει παραγραφή. Σήμερα το ολοκαύτωμα του Ποντιακού Ελληνισμού ζητά την ιστορική του δικαίωση . Δικαίωση που δεν αφορά μόνο τον ελληνικό λαό και τον ποντιακό ελληνισμό , αλλά και την ανθρωπότητα συνολικά , έτσι ώστε να αποτελέσει παρακαταθήκη αφενός για την μη επανάληψη ελληνικών εθνικών ταπεινώσεων και αφετέρου νέων ολοκαυτωμάτων στην παγκόσμια σκηνή .
Ο Ποντιακός Ελληνισμός αποτελούσε ισχυρότατος πόλος εμπορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην περιοχή του Εύξεινου Πόντου . Αυτό δεν το έβλεπαν με θετικό μάτι τα μεγάλα ευρωπαϊκά κράτη της τότε εποχής και ειδικότερα του αναπτυσσόμενου γερμανικού κεφαλαίου , το οποίο προσπαθούσε να διεισδύσει οικονομικά στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι με την συναίνεση αυτών και βάση του τούρκικου εθνικισμού των Νεότουρκων και της ιδεολογικής ομπρέλας του παντουρκισμού του κεμαλικού καθεστώτος έγινε η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων και των Αρμενίων. Απέναντι σ` αυτά τα άγρια εγκλήματα και στον ηρωικό αγώνα των Ελλήνων του Πόντου οι οποίοι προσπαθούσαν να περισώσουν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά τους και τον πολιτισμό τους, οι πολιτικοί εκφραστές της τότε εποχής φέρνουν τεράστια ευθύνη, αφού δεν παρείχαν καμία βοήθεια για την ενίσχυση του αντάρτικου κινήματος του Πόντου και τη δημιουργία ενός νέου μετώπου στα νώτα του Κεμάλ, που ενδεχομένως να αποτελούσε καταλυτικό στοιχείο ακόμα και για τη μη επέλευση της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Η ιστορία μας διδάσκει πως, με την παγκόσμια επικράτηση του αρχαίου και σύγχρονου ελληνικού μας πολιτισμού, η συμπεριφορά των Μεγάλων μας Συμμάχων έναντι της Ελλάδας ήταν πάντα προδοτική , όπως και σήμερα, γιατί φοβούνται μια ισχυρή και μεγάλη Ελλάδα . Στις 24 Φλεβάρη 1994 η Βουλή των Ελλήνων ψηφίζει μετά από μια καθυστέρηση εβδομήντα και πλέον ετών την ανακήρυξη της 19 Μαΐου ως “Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου“. Η ισχύ του νόμου άρχισε από την δημοσίευση στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως , 07.03.1994. Εκτός αυτού η ελληνική πολιτική καλείτε να κρατήσει το ρόλο που εδώ και χρόνια κρατά η αντίστοιχη εβραϊκή και αρμένικη πολιτική. Οι οποίες προστατεύουν και αναδεικνύουν τις ημέρες μνήμης και δεν τις υπονομεύουν.
Επίσης ενενήντα πέντε χρόνια μετά , το στοιχειώδες οφειλόμενο καθήκον της διεθνούς κοινότητας είναι η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από τον ΟΗΕ , πράγμα που θα ενίσχυε την εμπιστοσύνη σ` αυτόν τον διεθνή οργανισμό ως προστάτη της διεθνούς νομιμότητας, παρά τα συνεχή τελευταία τραύματά του από τη “νέα τάξη πραγμάτων“ και την αλαζονική συμπεριφορά των ΗΠΑ σε μεγάλα και κορυφαία προβλήματα του πλανήτη, όπως το Κυπριακό, το Παλαιστινιακό, το Κουρδικό, το Γιουγκοσλαβικό, το Ιρακινό. Ενενήντα χρόνια μετά , το στοιχειώδες οφειλόμενο καθήκον της ελληνικής πολιτείας είναι η άμεση υλική αποκατάσταση και βοήθεια των χειμαζόμενων ακόμα Ελληνοπούλων.
Σήμερα αν θέλει η Τουρκία να λέγεται ευρωπαϊκή χώρα , μια και επιθυμεί να γίνει μέλος της Ε.Ο.Κ. , θα πρέπει να μιμηθεί το παράδειγμα των Γερμανών πολιτικών, του έθνους και των επιστημόνων που παραδέχτηκαν το έγκλημα της γενοκτονίας εναντίον ιστορικών λαών και πολύ σεμνά και αληθινά ζήτησαν γονατιστοί συγνώμη.
