Συνέντευξη με τον επίτιμο πρόεδρο της Αερολέσχης Θεσσαλονίκης Χρήστο Παπαζαφειρίου.
Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά.
Σήμερα θα απογειωθούμε στους αιθέρες με τον παλαιότερο εν ενεργεία πιλότο της χώρας μας, τον Χρήστο Παπαζαφειρίου. Ο κ. Παπαζαφειρίου, μέλος της Αερολέσχης από τη δεκαετία του ’70, είναι ο πλέον κατάλληλος για να μας μιλήσει για την πρώτη αερολέσχη της χώρας μας, το σκοπό και τη δράση της.
Τον έχουν αποκαλέσει “εραστή” της αεροπορίας, τιμήθηκε από τη διεθνή ομοσπονδία αεροναυτικής με το τιμητικό δίπλωμα Paul Tissantier, έκανε μεγάλους αώνες για το ιστορικό αεροδρόμιο του Σέδες και την αποτροπή της μετατροπής του σε οικόπεδα, δημιουργός του προγράμματος “Γνωριμία των νέων με τον κόσμο του αεροπλάνου”, ποιητής όπως αποδείχθηκε στην τελευταία παρουσίαση της ποιητικής ανθολογίας της οποίας είχα την επιμέλεια. Μια πτυχή της προσωπικότητάς του που ομολογουμένως δεν τη γνώριζα… Ο Χρήστος Παπαζαφερίου εν ολίγοις είναι μια χαρισματική προσωπικότητα και ανυπομονώ για την ώρα και τη στιγμή που θα “πετάξουμε” μαζί μετά από υπόσχεσή του!
Β.Π.: Κύριε Παπαζαφειρίου, είστε κυβερνήτης αεροπλάνων της Γεν. Αεροπορίας, ο παλαιότερος εν ενεργεία και ηγείστε της εθελοντικής ομάδος της Αερολέσχης Θεσσαλονίκης μετέχοντας και ο ίδιος εθελοντικά σε αποστολές εναέριας πυροπροστασίας των δασών, εντοπισμού ρύπων στη θάλασσα και έρευνας για την ανεύρεση αγνοουμένων. Μιλήστε μας για τα χρόνια στην Αερολέσχη Θεσσαλονίκης. Τι θυμάστε πιο έντονα;
Χ.Π.: Κάθε πτήση είναι και μια ξεχωριστή εμπειρία, πολύ περισσότερο όταν εκτελείς μια εθελοντική αποστολή για το καλό της Πατρίδας, της κοινωνίας μας και την προστασία του περιβάλλοντος.
Β.Π.: Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τα αεροπλάνα; Ποιο γεγονός στάθηκε αφορμή για να επιλέξετε αυτόν το δρόμο;
Χ.Π.: Σε ηλικία 5 ετών, είχα την τύχη ένας οικογενειακός φίλος μας αεροπόρος να με πάρει μαζί του στο ιστορικό Αεροδρόμιο του Σέδες και μάλιστα με την συγκατάθεση και των γονέων μου, να κάνω την πρώτη πτήση μου. Έκτοτε κάθε παιχνίδι ή βιβλίο που μου δώριζαν αναφερόταν στη πτήση και τα αεροπλάνα.
Β.Π.: Δεδομένης της ενασχόλησής σας με τα αεροπλάνα, αλήθεια, τι συμβολίζει ο αέρας για εσάς;
Θα σας απαντήσω με στίχο από το ποίημα μου : «Ελάτε να πετάξουμε μαζί»
«Όταν πετάς χαρές, λύπες και τόσες άλλες έγνοιες, τις αφήνεις στην γη εκεί είσαι μόνο σύ και το αεροπλάνο σου, άνθρωπος και μηχανή σε ένα αρμονικό δέσιμο. Δεν έχεις την πολυτέλεια να σκέπτεσαι τίποτα άλλο παρά μόνο τα της πτήσεως».
Β.Π.: Το 1998 τιμηθήκατε με το δίπλωμα «Paul Tissantier» της διεθνούς ομοσπονδίας αεροναυτικής, με το οποίο έχουν τιμηθεί μέχρι τώρα κορυφαίοι αεροπόροι από ολόκληρο τον κόσμο και μεταξύ τους ελάχιστοι Έλληνες. Πώς αισθανθήκατε γι’ αυτό;
Το 2007 ακολούθησε και δεύτερη βράβευσή μου από τη Διεθνή Ομοσπονδία Αεροναυτικής (F.A.I) με την απονομή του μοναδικού Μεταλλείου «SILVER METAL». Είμαι ο πρώτος που βραβεύτηκε με αυτό από την θέσπιση του. Τώρα όσον αφορά τα συναισθήματά μου; Αλήθεια ποιόν βραβεύουν και δεν χαίρεται; Παράλληλα όμως αισθάνεσαι την υποχρέωση να γίνεσαι καλύτερος και κάθε ημέρα να προσθέτεις το λιθαράκι σου στον βωμό της Αεροπορικής Ιδέας.
Β.Π.: Είστε εισηγητής και δημιουργός του προγράμματος «Γνωριμία των νέων με τον κόσμο του αεροπλάνου», χάρη στο οποίο χιλιάδες νέοι ξεναγήθηκαν από εσάς και συνεργάτες σας στις εγκαταστάσεις της Αερολέσχης Θεσσαλονίκης και του Αεροδρομίου καλλιεργώντας τους το πνεύμα της αεροπορίας, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να σταδιοδρομήσουν στην Πολιτική και την Πολεμική Αεροπορία. Υπάρχει κάποιο βασικό στοιχείο που θα πρέπει να διαθέτει κανείς προκειμένου να κυνηγήσει μια καριέρα στους αιθέρες;
Χ.Π.: Ξεκίνησε το 1972 ως «Γνωριμία των Νέων με τον κόσμο του αεροπλάνου». Περνώντας τα χρόνια προσθέσαμε και το περιβάλλον με την προστασία του και τον εθελοντισμό. Το πρόγραμμα αυτό συνεχίζεται και μέχρι σήμερα με την βοήθεια μερικών αξιόλογων συναδέλφων. Ας μου επιτραπεί να αναφερθώ και στην εθελοντική ομάδα των πιλότων της Αερολέσχης μας που ξεκίνησε την ίδια χρονιά (1972) με 6 συναδέλφους και σήμερα αριθμεί 136. Πετάμε κάθε χρόνο εντοπίζοντας ρύπους σε ακτές, ποτάμια κλπ υδάτινους πόρους , ενώ από Μάιο μέχρι Οκτώβριο στα δάση της Μακεδονίας για τυχόν φωτιές και πάντα με την αγαστή συνεργασία με το Πυροσβεστικό Σώμα. Αλλά και σε έρευνα και διάσωση απολεσθέντων προσώπων. Για όλα αυτά το 2000 βράβευσε την Αερολέσχη Θεσσαλονίκης και η ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΑΘΗΝΩΝ. Η ευθύνη του προγράμματος αυτού όπως και του προηγούμενου των Νέων αποτελεί προσωπική μου υπόθεσή. Όσον αφορά τώρα το τι χρειάζεται να κάνει κανείς για καριέρα στην Πολεμική ή την Πολιτική Αεροπορία ως ιπτάμενος εκτός από τα βασικά απαιτείται και άριστη υγεία. Υπάρχουν όμως και οι σχολές πιλότων Ιδιωτικών αεροπλάνων και με την ευκαιρία η Αερολέσχη μας έχει την καλύτερη σχολή που βγάζει κάθε χρόνο ικανούς και ασφαλείς πιλότους.
Β.Π.: Εν έτει 2015 πώς αντιμετωπίζουν οι άνδρες μια γυναίκα κυβερνήτη; Πιστεύετε ότι υπάρχει ρατσισμός ή όχι;
Η προσέλευση των γυναικών στις Σχολές ιπταμένων της Πολεμικής και της Πολιτικής Αεροπορίας είναι πολύ μικρή ως τόσο οι λίγες που υπάρχουν θεωρούνται ασφαλείς πιλότοι και αντιμετωπίζονται από τους συναδέλφους τους ισάξια.
Β.Π.: Γνωρίζω ότι είστε πατέρας τριών παιδιών. Κάποιο από τα παιδιά σας έχει δείξει το ανάλογο ενδιαφέρον για τα αεροπλάνα ή όχι;
Χ.Π.: Πράγματι από μικρή ηλικία ο γιος μου ζητούσε να έρχεται μαζί μου στις πτήσεις. Μέρα με την ημέρα άρχισε να μαθαίνει τις διαδικασίες της πτήσεως και έφτασα να τον εμπιστεύομαι και να εξελίσσεται σε σωστό πιλότο. Δυστυχώς όμως σε ηλικία 14 ετών παρουσίασε μυωπία και στάθηκε αφορμή να τον σταματήσω από τις πτήσεις.
Β.Π.: Ποια είναι η γνώμη σας για την πολιτική; Η σημερινή οικονομική κρίση, όπως ισχυρίζεται ο Γάλλος φιλόσοφος και καθηγητής στο αμερικανικό Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ Μισέλ Σερ δεν είναι παρά «μια ρυτίδα στην επιφάνεια της Ιστορίας». Τι θα έπρεπε να αλλάξει κατά τη γνώμη σας;
Χ.Π.: Για την αναφορά σας στον καθηγητή κ. Στάνφορντ με όλο μου τον σεβασμό, θα απαντήσω ότι η οικονομία ανήκει στις θετικές επιστήμες και σαν τέτοια δεν επιδέχεται ποιητικές εκφράσεις. Εκείνο που χρειάζεται η Πατρίδα μας είναι να αποκτήσουμε πιο υπεύθυνους πολιτικούς.
Β.Π.: Περιγράψτε μου μια τυπική μέρα σας, πώς περνάτε;
Χ.Π.: Κάθε ημέρα είναι διαφορετική κα ξεχωριστή για μένα.
Β.Π.: Όταν σταματήσετε κάποια στιγμή να πετάτε τι θα κάνετε;
Χ.Π.: Με ρωτάτε όταν σταματήσω να πετώ τι θα κάνω; η απάντηση είναι … θα γεράσω.
Σας ευχαριστώ που ασχοληθήκατε με την μετριότητά μου.
