Γράφει η Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου*.
Θυμάμαι που σκαλίζαμε μπαούλα ανακαλύπτοντας παλιές φθαρμένες επιστολές. Ανορθόγραφες, φθαρμένες ζωντάνευαν ένα κόσμο νεκρό από καιρό.
Πόσα από τα λογοτεχνικά μας κείμενα δε στηρίχθηκαν σε τέτοιες επιστολές και πόσα η δημοσιογραφία δε χρωστά σ’ αυτό το φθαρμένο κυριολεκτικά ξεθαμμένο υλικό; Ήταν η καθημερινότητα των απλών ανθρώπων, οι καημοί κι οι έγνοιες τους. Ήταν η νοοτροπία της εποχής. Τώρα πια όλοι συνομιλούμε με e Mail. Είναι τόσο εύκολο. Γράφεις σύντομα και χωρίς φιοριτούρες πατάς RESENT και στέλνεις αμέσως την απάντηση δίχως να μπεις στον κόπο να ξαναγράψεις τη διεύθυνση του παραλήπτη και μετά πετάς στο TRASH, ήτοι στα σκουπίδια, ο,τι υλικό δε σου χρειάζεται. Ελάχιστα καταγράφεις στο χαρτί του εκτυπωτή σου, ελάχιστα διασώζεις.
Είμαστε στην εποχή των μιας χρήσεως. Γιατί κι η αλληλογραφία μας θα έπρεπε να επιβιώσει;. Είμαι σίγουρη ότι για τα σημαντικά κείμενα θα βρεθούν CD και τρόποι αρχειοθέτησης. Αυτό που χάνεται είναι η συναισθηματική εκτόνωση κι η ψυχική καταγραφή μιας εποχής.
Κατά τη διάρκεια των Βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας τεράστιες ποσότητες ηλεκτρονικών μηνυμάτων έκαναν το γύρο του κόσμου. Πόσα διασώθηκαν;
Έπεα πτερόεντα κατάληξαν τα ηλεκτρονικά μας ταχυδρομεία. Χειρότερα απ’ την εποχή των παλαιολιθικών ανθρώπων, που με κόπο χάραζαν κάποιο σύμβολο στην πέτρα.
Φοβάμαι ότι για τις επόμενες γενιές θα είμαστε πιο ακατανόητοι από τους ανθρώπους των σπηλαίων. Φυσικά διασώζονται τόνοι τυπωμένου υλικού από βιβλία εφημερίδες και περιοδικά, όμως όλοι ξέρουμε καλά ότι η δημοσιογραφία είναι έτσι ή αλλιώς ελεγχόμενη. Αυτό που θα λείψει είναι η αυθόρμητη ψυχολογική αντίδραση του απλού πολίτη που είναι η βάση της λαογραφίας του μέλλοντος. Κι αυτό το πολύτιμο υλικό τώρα πετιέται στα ηλεκτρονικά σκουπίδια.
*Η Μαρία Αρβανίτη Σωτηροπούλου γεννήθηκε το 1951 στον Πειραιά και κατάγεται από το Μεγαλοχώρι της Σαντορίνης. Μεγάλωσε στη Σύρο και τον Πειραιά, όπου τελείωσε τις γυμνασιακές της σπουδές και ζει και εργάζεται έκτοτε.
Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από το οποίο πήρε πτυχίο Ιατρικής Σχολής το 1974 και ειδικεύτηκε (1977) στη Μικροβιολογία (Βιοπαθολογία). Το 1983 με υποτροφία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας μετεκπαιδεύτηκε στην Αγγλία, σε θέματα Ηπατίτιδας και AIDS. Εργάστηκε σαν ιδιώτης ιατρός και στα νοσοκομεία “Τζάννειο”, Αντικαρκινικό “Μεταξά” (επιμελήτρια) και τον ΟΙΚΟ ΝΑΥΤΗ (επί πολλά χρόνια υπεύθυνη εργαστηρίων) απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 2010.
Είναι παντρεμένη με τον παιδίατρο Σωτήρη Σωτηρόπουλο, εκδότη του Ιστορικού-Λαογραφικού περιοδικού “ΔΙΒΡΗ” και έχει τέσσερα παιδιά και ένα εγγόνι.
Στα γράμματα πρωτοπαρουσιάστηκε το 1975 με το πρώτο της βιβλίο “Ιστορία δίχως όνομα” και έκτοτε έχει γράψει συνολικά 14 βιβλία (διηγήματα, μυθιστορήματα, πεζογραφήματα, δοκίμιο, μυθιστορία, παιδικά αφηγήματα):
Ιστορία δίχως όνομα (διηγήματα) 1976
Αλίμονο στον άπατρι (διηγήματα)1981
Θηλυκός άνθρωπος (διηγήματα) 1982
Ιφιγένεια εν Ελλάδι (μυθιστόρημα) 1984, 1986
Το φως του κόσμου (μυθιστόρημα) 1987
Γρηγόρης Λαμπράκης, ο πρωτοπόρος ειρηνιστής γιατρός (μελέτη) 1988
Η ώρα της σιωπής (μυθιστόρημα) 1989
Πάνω από τον 38ο Βόρειο παράλληλο (ταξιδιωτική μυθιστορία) 1991
Στη σοφία της άγνοιας δόξα (ποιητικά πεζογραφήματα) 1993
Οι ιστορίες του μικρού Αλέξανδρου (παιδικό αφήγημα) 1993
Ο παππούς από την Οντέσα (διηγήματα) 1995
Ονείρου απατηλότερα (μυθιστόρημα) 1996
Επί πτερύγων ανέμων (επιφυλλίδες δημοσιευμένες στα «εξ αφορμής» της εφημερίδας ΑΥΓΗ) 1999
Παρασύνθημα Λαμπράκης (μελέτη) 2003
Το λογοτεχνικό της έργο έχει κριθεί πολύ ευνοϊκά από εξαιρετικές προσωπικότητες των Γραμμάτων και έχει τιμηθεί με σημαντικά λογοτεχνικά βραβεία. Την περίοδο 1989-1993 διηύθυνε το Ιατρολογοτεχνικό περιοδικό “ΚΑΣΤΑΛΙΑ”.
Παράλληλα με την επιστημονική και λογοτεχνική ενασχόλησή της, η Μαρία Αρβανίτη-Σωτηροπούλου έχει να επιδείξει πλούσια κοινωνική δράση με τη συμμετοχή της στα κινήματα Ειρήνης και Πολιτισμού.
· Από το 1992 μέχρι σήμερα είναι πρόεδρος της “Πανελλήνιας Ιατρικής Εταιρείας Προστασίας Περιβάλλοντος και κατά της Πυρηνικής και Βιοχημικής Απειλής” που αποτελεί τον Ελληνικό κλάδο της βραβευμένης με Νόμπελ Ειρήνης (1985) “International Physicians for the Prevention of Nuclear War” (ΙPPNW). Διετέλεσε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΙPPNW και μέλος του Ευρωπαϊκού κλάδου. Με την ιδιότητα της αυτή πραγματοποίησε δύσκολες και σημαντικές αποστολές στην Τουρκία, Αλβανία, Ιράκ και Γιουγκοσλαβία σε λίαν κρίσιμες περιόδους (΄Ιμια, πόλεμος στο Κόσοβο, Βελιγράδι, Βαγδάτη κ.λ.π.).
· Το 1995 πήρε βραβείο Ειρήνης Ιπεκτσί (Ελληνο-Τουρκικής φιλίας).
· Το 1996 εξελέγη 3η “Ελληνίδα Γυναίκα της Ευρώπης” στον ομόλογο θεσμό.
· Το 2000 Τιμήθηκε με το δημοσιογραφικό βραβείο “ Χρυσό πενάκι – Παύλος Παλαιολόγος”.
· Είναι αντιπρόεδρος του «Παρατηρητηρίου Διεθνών Οργανισμών κατά της Παγκοσμιοποίησης»
· Είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος «Σταύρος Καλλέργης».
· Αρθρογραφεί συχνά σε μεγάλης κυκλοφορίας αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά πάνω σε θέματα υγείας, κοινωνικά, γυναικεία και ιδιαίτερα ενημέρωσης γύρω από την πυρηνική, βιολογική και χημική απειλή.
