-Η έγκυρη ισπανική εφημερίδα ασκεί οξεία κριτική στις επιλογές του Έλληνα Πρωθυπουργού, που, αν και “ανέβηκε στην εξουσία με ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα και δύναμη, κατάφερε να διαλέξει τον λάθος δρόμο σε κάθε σταυροδρόμι, που συνάντησε”.
Επιμέλεια: Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.
“Ο Τσίπρας απέτυχε, αλλά η αποτυχία του είναι τόσο απόλυτη και αφήνει στο διάβα της τόση οργή, που εγκαινιάζει έτσι μια νέα φάση αβεβαιότητας”. Αυτό ισχυρίζεται σε πρόσφατο άρθρο της η ευρείας κυκλοφορίας ισπανική εφημερίδα “Εl Pais”, που ασκεί αυστηρή κριτική στον Έλληνα Πρωθυπουργό για τις πολιτικές επιλογές του και τον τρόπο που χειρίστηκε το ελληνικό ζήτημα.
Συγκεκριμένα, η ισπανική εφημερίδα στο δημοσίευμά της αναφέρει τα εξής:
«Όταν ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις εκλογές, είχε δύο επιλογές: Η μία ήταν να συνεργαστεί με το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ και το μεταρρυθμιστικό “Ποτάμι” -και τα δύο φιλοευρωπαϊκά κόμματα- ώστε να μπορέσει να συνεργαστεί με την Ευρώπη, διορθώνοντας λάθη του παρελθόντος και βάζοντας την χώρα στο μονοπάτι της οικονομικής και κοινωνικής ανάκαμψης.
“Πολλοί ανυπομονούσαν να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό παράδειγμα για να πολεμήσουν τις πολιτικές της λιτότητας”
Οι συνθήκες δεν θα μπορούσαν να ήταν πιο ευνοϊκές: Η Κομισιόν, μέσω του Γιούνκερ, πλέον, έδινε έμφαση στην ανάπτυξη και επέκρινε την Τρόϊκα, ενώ ο Μάριο Ντράγκι θα ήταν επίσης ένας καλός σύμμαχος με το νέο του πρόγραμμα, που θα ωφελούσε τις ασθενέστερες οικονομίες της Ευρώπης.
Επιπλέον και άλλοι σύμμαχοι θα είχαν βρεθεί στο Παρίσι και την Ρώμη, όπου ο σοσιαλιστής Ολάντ και ο κεντροαριστερός Ρέντσι ανυπομονούσαν να χρησιμοποιήσουν το ελληνικό παράδειγμα για να πολεμήσουν τις πολιτικές της λιτότητας. Ακόμα και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες (που συνήθως είχαν σκληρή γραμμή σχετικά με την Ελλάδα), ήταν έτοιμοι, με τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, να βοηθήσουν την Ελλάδα, εάν χρειαζόταν.
“Μόνον οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μπορέσουν, ίσως, να καταλάβουν, πώς ένας άντρας, που ανέβηκε στην εξουσία με ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα και εξουσία, κατάφερε να διαλέξει τον λάθος δρόμο σε κάθε σταυροδρόμι, που συνάντησε”
Αλλά αντί να δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή συμμαχία, ο Τσίπρας επέλεξε να συμμαχήσει με τους ευρωσκεπτικιστές, δεξιούς ΑΝ.ΕΛ.. Και ως αντάλλαγμα, δεν τους έδωσε μόνον το Υπουργείο Άμυνας, αλλά και την πιο ντροπιαστική “κόκκινη γραμμή” του ΣΥΡΙΖΑ, που κρατήθηκε εδώ και έξι μήνες στις διαπραγματεύσεις: Την άρνηση να γίνει σοβαρή περικοπή των αμυντικών δαπανών οι οποίες αυτή την στιγμή είναι διπλάσιες απ’ τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, κι’ ας βρίσκεται η Ελλάδα σε μια μεγάλη κοινωνική κρίση.
Μόνον οι ιστορικοί του μέλλοντος θα μπορέσουν, ίσως, να καταλάβουν, πώς ένας άντρας, που ανέβηκε στην εξουσία με ένα τεράστιο ηθικό πλεονέκτημα και εξουσία, κατάφερε να διαλέξει τον λάθος δρόμο σε κάθε σταυροδρόμι, που συνάντησε.
“Τα αποτελέσματα αυτών των έξι μηνών διακυβέρνησης δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αποκαρδιωτικά”
Η στρατηγική της αντιπαράθεσης με την υπόλοιπη Ευρώπη, μαζί με τις κατηγορίες εναντίον της Γερμανίας -συχνά για το ναζιστικό παρελθόν της-, το γεωπολιτικό φλερτ με την Ρωσία του Πούτιν αλλά και τις διαπραγματευτικές τακτικές, που εξάλειψαν την εμπιστοσύνη μεταξύ των εταίρων, κορυφώθηκε και οδήγησε στην πολιτική “αυτοκτονία” του Τσίπρα και σε ακόμα μεγαλύτερη ύφεση της ελληνικής οικονομίας. Ο Τσίπρας αναγκάστηκε να υιοθετήσει -με την μία!- όλα αυτά, που απέρριπτε απ’ την αρχή και η ελληνική οικονομία, που χειροτέρευσε δραματικά, υποχρεώθηκε να υποστεί επιπλέον και μια τραπεζική κρίση. Τα αποτελέσματα αυτών των έξι μηνών διακυβέρνησης δεν θα μπορούσαν να είναι πιο αποκαρδιωτικά.
“Αυτό, που στην πραγματικότητα χρειάζονται η Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, ο Πούτιν στην Ρωσία, ο Φάρατζ στην Βρετανία ή ο Ορμπάν στην Ουγγαρία, είναι ένας μάρτυρας
Ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης (που εκδιώχθηκε) έμοιαζαν να θέλουν απλώς να αποδείξουν μια σειρά από υποθέσεις: Ότι το ευρώ είναι λάθος σχεδιασμένο, ότι η λιτότητα δεν δουλεύει, ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο, ότι η ΕΕ καταστρέφει την δημοκρατία και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αυτές οι υποθέσεις είναι αρκετά αμφιλεγόμενες και χωρίζουν βαθιά τους Ευρωπαίους διαφόρων ιδεολογιών. Όπως, όμως, είδαμε αυτούς τους έξι μήνες, η ιδεολογική κουβέντα και η κυβερνητική δράση είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα.
Ο Τσίπρας κατέληξε μόνος του, και μαζί του, δυστυχώς και η Ελλάδα και οι Έλληνες. Και παρ’ ό,τι οι εθνικιστές και αντιευρωπαϊστές ηγέτες της Ευρώπης τον ανακήρυξαν ήρωα της αντιευρωπαϊκής προτεσταντικής μεταρρύθμισης, αυτό, που στην πραγματικότητα χρειάζονται η Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, ο Πούτιν στην Ρωσία, ο Φάρατζ στην Βρετανία ή ο Ορμπάν στην Ουγγαρία, είναι ένας μάρτυρας.
“Ο Τσίπρας απέτυχε, αλλά η αποτυχία του είναι τόσο απόλυτη και αφήνει στο διάβα της τόση οργή, που εγκαινιάζει έτσι μια νέα φάση αβεβαιότητας”
Δεν θέλουν κάποιον, που θα επιτύχει, αλλά εξαθλιωμένους ανθρώπους, τους οποίους θα μπορούν να τρίβουν στην “μούρη” των Ευρωπαίων. Αλλά και πέρα απ’ αυτό, δεν πρόκειται να “κουνήσουν ούτε το δαχτυλάκι τους” για να βοηθήσουν τους Έλληνες (ή να δώσουν λεφτά).
Ως αποτέλεσμα των λαθών και των δογματισμών του, ο Τσίπρας βρέθηκε τώρα σε μια lose-lose θέση: Είτε να δεχθεί την οικειοθελή προσωρινή έξοδο απ’ την ευρωζώνη, ή να δεχθεί την μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε διαχειριστή ενός ευρωπαϊκού προτεκτοράτου.
Ο Τσίπρας απέτυχε, αλλά η αποτυχία του είναι τόσο απόλυτη και αφήνει στο διάβα της τόση οργή, που εγκαινιάζει έτσι μια νέα φάση αβεβαιότητας» .
