Γράφει ο Σπύρος Νεραϊδιώτης*.
Ένα βράδυ βγήκε ο χάρος, πάει να βρει βιολιά,
για να πιει να τραγουδήσει στη φτωχολογιά.
Ψεύτικη είναι η ζωή σας, πώς να σας το πω,
ένα πρωί και μεσημέρι, ένα δειλινό.
Τα λεφτά τα χρήματα στον Άδη δεν περνάν,
σ’ άλλους θα τ’ αφήσετε και θα σας βλαστημάν.
Φάτε, πιέτε και γλεντάτε όλοι, βρε παιδιά,
όποιος πάει στον άλλο κόσμο δεν ξαναγυρνά.
Φιλοσοφημένο τραγούδι, που αναφέρεται στον κύκλο της ανθρώπινης ζωής και δείχνει πώς βλέπει το νόημά της ο σύγχρονος άνθρωπος. Ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος είναι αυτός που τα έχει βρει με τον εαυτό του κι έχει φιλοσοφήσει τη ζωή. Αλλά ποιος άραγε έχει φιλοσοφήσει τη ζωή σήμερα, που ο καθένας τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ;
Διαχέεται ένας φόβος παντού πως ο άνθρωπος τα τελευταία χρόνια κλείστηκε στον εαυτό του, έχει χάσει τον προσανατολισμό του, έχει χάσει το χρόνο του, έχει χάσει τα αισθήματά του, έχει χάσει το χαμόγελό του, έχει χάσει τον ίδιο τον άνθρωπο και ζει μια ζωή μονότονη και άδεια. Η μόνη επιδίωξη, ο αυτοσκοπός του είναι να δημιουργήσει υλικά αγαθά και μάλιστα περισσότερα απ’ όσα του χρειάζονται, αδιαφορώντας για άλλες αξίες και παραμερίζοντας τα πνευματικά αγαθά, που δίνουν περιεχόμενο, χρώμα και ποιότητα στη ζωή του. Το εύκολο χρήμα, η καλοπέραση και η απομόνωση είναι στοιχεία που συμπορεύονται με την ισοπέδωση των αξιών και των ιδανικών.
Αν ο κάθε άνθρωπος περνούσε έξω από ένα νεκροταφείο, ή τέλος πάντων σκεφτόταν έστω και για μια στιγμή πως υπάρχει θάνατος, θα φιλοσοφούσε τότε διαφορετικά τη ζωή και ίσως η κοινωνία να ήταν καλύτερη.
Σύντομη είναι η ζωή, όπως αναφέρει το σχετικό τραγούδι. Ένα πρωί και μεσημέρι, ένα δειλινό. Ή πιο απλά, μια ανάσα μια πνοή. Και όταν το διαπιστώνει αυτό ο άνθρωπος, ήδη έχει κάνει τον κύκλο του ζώντας μια ψεύτικη ζωή. Από αυτά που δημιούργησε δεν απολαμβάνει τίποτα και άλλοι θα τα φαν και θα τον βλαστημάν. Αλλά και αυτά που απολαμβάνει είναι ψεύτικα, όπως ψεύτικη είναι και η υποτιθέμενη διασκέδαση, με αποτέλεσμα μέσα του να αισθάνεται ένα κενό.
«Ο άνθρωπος…, θυσιάζει την υγεία του για να κερδίσει χρήματα. Και μετά θυσιάζει τα χρήματα για να ανακτήσει την υγεία του. Και είναι τόσο αγχωμένος για το μέλλον, που δεν απολαμβάνει το παρόν. Το αποτέλεσμα είναι να μη ζει ούτε το παρόν ούτε το μέλλον. Ζει σαν να μην πρόκειται να πεθάνει ποτέ, και μετά πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει».
(Δαλάι Λάμα)
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο άνθρωπος, παρότι απέκτησε τα πάντα, αισθάνεται φτωχός.
«Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε». (Ν. Καζαντζάκης)
Μπορεί όμως να επανέλθει, να κάνει την επανάσταση μέσα του, να σκεφτεί, να βρει το χαμένο εαυτό του, τις αξίες του, τα ιδανικά του, να καλλιεργήσει τις αρετές, να ανακαλύψει τις ρίζες του, την ταυτότητά του, να βρει το δρόμο του. Και «ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος» (Ν. Καζαντζάκης), αλλά πάνω από όλα να γίνει Άνθρωπος. Και Άνθρωπος μεγάλος θεωρείται αυτός που αφήνει πίσω του, πνευματικό έργο.
Γιατί, όπως λέει και το τραγούδι:
Τα λεφτά τα χρήματα στον Άδη δεν περνάν…
όποιος πάει στον άλλο κόσμο δεν ξαναγυρνά.
*Σπύρος Νεραϊδιώτης είναι
χοροδιδάσκαλος, λαογράφος
