-Δικαστική απόφαση δικαιώνει δανειολήπτες, που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις δόσεις του δανείου τους “Κούρεψε” το χρέος τους και επέρριψε την ευθύνη του υπερδανεισμού στις Τράπεζες, επειδή χορηγούσαν δάνεια, ενώ γνώριζαν τις δυνατότητες των αιτούντων, ευρισκόμενες σε καθεστώς πιστωτικής ευφορίας
Επιμέλεια: Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.
Πολλοί είναι, πλέον, οι δανειολήπτες, που, από τότε, που μπήκαμε στην εποχή της οικονομικής κρίσης, δηλώνουν αδυναμία και καταφεύγουν στην ελληνική Δικαιοσύνη. Αυτό, όμως, που φέρνει τα πάνω – κάτω, καθώς εξουδετερώνει την βασική επιχειρηματολογία των τραπεζών, του τύπου… «ας πρόσεχαν οι δανειολήπτες», είναι η αιτιολογία δικαστικής απόφασης, που εκδόθηκε πριν λίγο καιρό σε υπόθεση δανειοληπτών στην Πάτρα.
Το σκεπτικό της απόφασης καθιστά υπεύθυνα τα πιστωτικά ιδρύματα και όχι τους δανειολήπτες για την κατανάλωση δανείων! Δηλαδή, απορρίπτει τους ισχυρισμούς του τύπου: «Ας πρόσεχαν» ή «Ας μην έκαναν αλόγιστη χρήση», ενώ, μάλιστα, ρίχνει ευθέως το βάρος των ευθυνών στις Τράπεζες, αναφέροντας, πως βρίσκονταν σε…«καθεστώς πιστωτικής ευφορίας»!
Το Δικαστήριο “κούρεψε” το ποσό του δανείου από 380.000 σε 100.000 ευρώ, δίνοντας περιθώριο εξόφλησης 20 ετών!
Η υπόθεση, για την οποία γίνεται λόγος, απασχόλησε προ μερικών μηνών, όταν ζευγάρι εκπαιδευτικών από την Πάτρα, με δύο ανήλικα παιδιά, δάσκαλος ο σύζυγος και καθηγήτρια η σύζυγος, προσέφυγαν στο Ειρηνοδικείο, καθώς όφειλαν συνολικά περί τα… 380.000 ευρώ! Επρόκειτο για στεγαστικά και άλλης μορφής δάνεια. Το συνολικό εισόδημα αμφοτέρων των συζύγων, ανέρχεται στα 2.100 ευρώ.
Στην κρίση κατέστη αδύνατο να ανταποκριθούν στην κάλυψη των δόσεων και των οφειλών προς τις τράπεζες. Το Δικαστήριο, όμως, μείωσε την συνολική οφειλή στα μόλις 100.000 ευρώ, δίνοντας, μάλιστα, ως χρονικό περιθώριο εξόφλησης, διάστημα είκοσι ετών. Αλλά το σκεπτικό της απόφασης είναι εκείνο, που ανοίγει τον δρόμο και για άλλους, που βρίσκονται στην ίδια μοίρα.
“Οι δανειολήπτες δεν ευθύνονται για το ύψος των δανείων, που έλαβαν”
Σύμφωνα με το σκεπτικό του Δικαστικού Λειτουργού, οι δανειολήπτες δεν ευθύνονται για το ύψος των δανείων, που έλαβαν. Και αυτό για τους εξής λόγους: Πρώτον, διότι οι Τράπεζες μπορούσαν να ελέγξουν το χαρτοφυλάκιο των αιτούντων και να μην επιτρέψουν υπερδανεισμό και δεύτερον, διότι, εάν τους έκριναν ακατάλληλους, θα έπρεπε να μην τους εγκρίνουν τις δανειοδοτήσεις. Και το κυριότερο, διότι «οι Τράπεζες χορηγούσαν δάνεια, ενώ γνώριζαν τις δυνατότητες των αιτούντων, ευρισκόμενες σε καθεστώς πιστωτικής ευφορίας»!
Ως νομικά ορθή και εμπεριστατωμένη χαρακτήρισε την δικαστική αυτή απόφαση ο συνήγορος κ.Χρήστος Λιαρομμάτης, τονίζοντας πως «για την υπερχρέωση δεν ευθύνονται οι δανειολήπτες, αλλά τα πιστωτικά ιδρύματα, που έδιναν αφειδώς δάνεια».
