Γράφει ο Νίκος Λυγερός.
Ότι το Κάστρο της Μονολίθου είναι στα πρόθυρα της κατάρρευσης, δεν είναι μια θεωρητική υπόθεση, αλλά μια αρχαιολογική πραγματικότητα. Το πρόβλημα δεν είναι λοιπόν θέμα εκτίμησης της κατάστασης, αλλά καθαρά απόφασης. Επίσης, μιλούμε για την ιστορία μας και όχι απλώς για ένα τουριστικό αξιοθέατο.
Η διάσωση του Κάστρου αφορά αποκλειστικά την κληρονομιά μας και ειδικά της ιστορίας της Ρόδου. Όταν έχουμε στη διάθεσή μας ένα κτίσμα του δεκάτου πέμπτου αιώνα, είναι καθήκον μας να το προστατέψουμε δίχως να υπολογίσουμε τις τουριστικές επιπτώσεις.
Αυτό το Κάστρο προστάτευε για αιώνες τους κατοίκους από τις πειρατικές επιδρομές κι έχει συνδεθεί με τη ζωή τους. Και τώρα έχει έρθει η σειρά μας να το προστατέψουμε, όχι για κάποιο ειδικό συμφέρον, αλλά γιατί είναι ιστορικό. Και δεν έχουμε ανάγκη να βρούμε κάποιο λόγο κοινωνικό για να κάνουμε το απαραίτητο έργο. Είναι σημαντικό να έχουμε τη διατήρηση του καστρικού δικτύου της Ρόδου, γιατί τα κάστρα δεν είναι ποτέ μόνα τους.
Ανήκουν σ’ ένα γεωστρατηγικό πλαίσιο, που με τους αιώνες μετατράπηκαν σε χρονοστρατηγικό, λόγω της ιστορίας. Επιπλέον, η τοποστρατηγική θέση των Δωδεκανήσων συμβαδίζει με την αξία των κάστρων σε επίπεδο πολιορκητικής. Κατά συνέπεια το Κάστρο της Μονολίθου πρέπει να διασωθεί όχι μόνο μεμονωμένα, αλλά επειδή ανήκει σ’ ένα πλαίσιο που δημιούργησε ένα αιωνόβιο πεδίο δράσης. Το Κάστρο δεν είναι μόνο πέτρες, αλλά κομμάτια ιστορίας.
