Και της πανανθρώπινης σημασίας της – Μορφές της σύγχρονης κακοποίησής της.
Γράφει ο δημοσιογράφος – ερευνητής Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.
Η μοναδική ιστορικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και του Αλφαβήτου μας
Η Ελληνική Γλώσσα είναι η αρχαιότερη γλώσσα απ’ όσες ομιλούνται και γράφονται σήμερα στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα αρχαιότερα κείμενα της αγγλικής γλώσσας ανάγονται στον 8ο μ.Χ. αιώνα, της γερμανικής στον 4ο αι. μ.Χ. (μετάφραση των Γραφών υπό του επισκόπου Ουλφίλα), της δε γαλλικής ανήκουν στον 9ο μ.Χ. αιώνα (Les Serments de Strasbourg). Το παλαιότερο ιταλικό κείμενο είναι μια σύντομη «καντιλένα» του 1150 μ.Χ., ενώ τα παλαιότερα ισπανικά ανάγονται στον 10ο αιώνα μ.Χ. και τα Πορτογαλικά στον 12ο μ.Χ. αιώνα.
Η Ελληνική είναι ίσως και η αρχαιότερη γλώσσα στον σύγχρονο κόσμο, αφού οι παλαιότερες επιγραφές της κινεζικής γλώσσας ανάγονται στο 1450 π.Χ. ενώ τα πιο παλιά γραπτά μνημεία της εβραϊκής γλώσσας χρονολογούνται γύρω στο 700 π.Χ.
Η επιβεβαίωση αυτής της άποψης έρχεται από την ανασκαφική έρευνα, η οποία προχώρησε, τόσο με διαπρεπείς ξένους όσο και με Έλληνες επιστήμονες, ολόκληρο τον εικοστό αιώνα στην χώρα μας και έδωσε αποκαλυπτικά γλωσσικά μνημεία πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Τα γραπτά αυτά μνημεία παρουσιάζουν κανονική εξέλιξη: Πρώιμο εικονογραφικό στάδιο (ιερογλυφικό), συλλαβογραφικό, και τέλος φθογγογραφικό. Δύο από αυτά τα συστήματα, το Κυπριακό συλλαβογραφικό και η Γραμμική Γραφή Β΄, έχουν ήδη αποκρυπτογραφηθεί και εκφράζουν ολοκάθαρα την Ελληνική Γλώσσα με αδιάσπαστη ενότητα μέχρι σήμερα. Το σημαντικότερο ελληνικό ιερογλυφικό γραπτό μνημείο προέρχεται από την Κρήτη και είναι ο δίσκος της Φαιστού.
Η Γραμμική Γραφή Β΄ αποτελεί εξέλιξη της Γραμμικής Α΄ και αποκρυπτογραφήθηκε από τον Άγγλο αρχιτέκτονα Βέντρις με την συνεργασία του γνωστού Ελληνιστή Τσάντγουικ το 1952.
Η κάθε ελληνική περιοχή, η κάθε ελληνική πόλις-κράτος, διέθετε στην αρχαιότητα την δική της διάλεκτο. Η Ελληνική Γλώσσα διαιρείται σε 4 μεγάλες, δηλαδή 4 κύριες ομάδες, που είναι η ΑΡΚΑΔΟΚΥΠΡΙΑΚΗ, η ΑΙΟΛΙΚΗ, η ΔΩΡΙΚΗ και η ΙΩΝΙΚΗ-ΑΤΤΙΚΗ. Η Αιολική και η Δωρική συνήθως εκφέρονται μαζί, ως «Αιολοδωρική», διότι μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Όλες αυτές οι διάλεκτοι ήσαν κατανοητές από όλους τους Έλληνες. Οι διαφορές τους, αν και αρκετές, δεν ήσαν σημαντικές. Γι’ αυτό και δεν παρουσιάσθηκε η τάση να διασπασθούν σε γλώσσες αμοιβαία ακατανόητες, όπως έγινε με τα λατινικά που διασπάσθηκαν στις νεολατινικές γλώσσες.
Τελικώς η Ιωνική-Αττική κάλυψε τις άλλες φωνές και δημιουργήθηκε κοινή γλώσσα, η Ιωνική, η οποία στα μάτια των ξένων εκπροσωπούσε την φυσιογνωμία του Ελληνισμού (Έλληνες, Ιάονες, YAUNA (Περσ.), Γιουνάν…).
Όπως ακριβώς και με τις διαλέκτους, η κάθε ελληνική πόλη-κράτος διέθετε το δικό της αλφάβητο. Οι πολύ μικρές παραλλαγές του κάθε αλφαβήτου το έκαναν να διαφέρει κάπως από τα υπόλοιπα.
Το Κορινθιακό Αλφάβητο διέθετε 25 γράμματα, το Κρητικό 21, της Μιλήτου 25, το Ιωνικό 27, το Χαλκιδικό 25 κλπ..
Το σημερινό Ελληνικό Αλφάβητο είναι το επικρατήσαν Ιωνικό-Αττικό Αλφάβητο, αναλλοίωτο εδώ και 2500 χρόνια περίπου. Τα γράμματα γράφονταν «ΚΕΦΑΛΑΙΑ», όπως λέμε σήμερα. Η μικρογράμματος γραφή (που αλλοιώνει τον αρχέγονο συμβολισμό τους, ο οποίος ήτο απολύτως σύμφωνος προς το σχήμα τους) αναπτύχθηκε σιγά-σιγά, αργότερα, κατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οπότε κατά την διάρκεια της πληθωρικής παραγωγής των χειρογράφων, οι αντιγραφείς άρχισαν να στρογγυλεύουν τις γωνίες και να αλλοιώνουν το γεωμετρικό τους σχήμα.
Η ελληνική προέλευση του Αλφαβήτου μας και η επιρροή του στην εξέλιξη του ανθρώπου
Παλαιότερα υπήρχε η λανθασμένη άποψη, ότι το αλφάβητο είναι εφεύρεση των Φοινίκων,. ότι αυτοί, δηλαδή, ανακάλυψαν πρώτοι τα σύμβολα, που αντιπροσώπευαν φθόγγους και αυτοί οι φθόγγοι αποτελούσαν τα 22 σύμφωνα, τα οποία παρέλαβαν μετά οι Έλληνες και αφού πρόσθεσαν τα φωνήεντα, δημιούργησαν το Ελληνικό Αλφάβητο.
Πρόκειται περί διαστρέβλωσης της ιστορικής πραγματικότητας και αυτό φαίνεται πλέον από τις νεότερες επιστημονικές έρευνες, που αποδεικνύουν, ότι η ελληνική γραφή είναι δημιούργημα των ίδιων των Ελλήνων και δεν είναι δάνειο από τους Φοίνικες. Η γραφή είναι έκφραση του εσωτερικού κόσμου. Τα γράμματα είναι ο γραφικός χαρακτήρας του κάθε λαού. Κρατούν μέσα τους όλα τα ψυχοπνευματικά του χαρακτηριστικά, όπως εκδηλώθηκαν στις διάφορες δραστηριότητες του βίου του. Οι Φοίνικες δεν έχουν να επιδείξουν καμιά πρωτοτυπία, ούτε ανέπτυξαν δικό τους πολιτισμό.
Σύμφωνα με τον διαπρεπή επιστήμονα W. DURANT, « οι Φοίνικες δεν ήσαν οι εφευρέτες του αλφαβήτου, το κυκλοφόρησαν μόνο από τόπο σε τόπο. Το πήραν από τους Κρήτες και το μετέφεραν στην Τύρο, την Σιδώνα, την Βύβλο και άλλες πόλεις της Μεσογείου. Υπήρξαν οι γυρολόγοι και όχι οι εφευρέτες του αλφαβήτου». Επιπλέον, χάσμα μέγα υπάρχει ανάμεσα σε ένα «αλφάβητο» χωρίς φωνήεντα και σε ένα αλφάβητο με φωνήεντα. Απόδειξη είναι, ότι όλος ο κόσμος πήρε το αλφάβητο από τους Έλληνες, που είχαν φωνήεντα και όχι από τους Σημίτες, που δεν είχαν. Οι λοιπές ποικιλίες και τροποποιήσ
εις του Ελληνικού Αλφαβήτου είναι άσχετες και ανεξάρτητες από το σημιτικό αλφάβητο».
Από τις 225 Γλώσσες και διαλέκτους της Ευρώπης, μοναδική θεωρείται, λοιπόν, και είναι βεβαίως, η Ελληνική. Κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες έχουν διατυπώσει την θέση, ότι Μητέρα των Ευρωπαϊκών, τουλάχιστον, Γλωσσών είναι η Γλώσσα μας. Πολυετείς έρευνες Γάλλων, Καναδών και Ολλανδών επιστημόνων, που ανακοινώθηκαν σε διεθνή επιστημονικά Συνέδρια στο Παρίσι και Τορόντο, επιβεβαίωσαν ότι :
Το Ελληνικό Αλφάβητο έχει ασκήσει παγκόσμια επιρροή στον εγκέφαλο των ανθρώπων, με την εφεύρεση και καθιέρωση των φωνηέντων και την κυριαρχία των 5 βασικών φωνημάτων, ήτοι των α, ε, ι, ο, ου. Οι ερευνητές DerrickdeKerckhove και CharlesLumsden, (1998) διετύπωσαν τα εξής:
«Μόνον μετά την ανακάλυψη του Ελληνικού Αλφαβήτου και την εισαγωγή των φωνηέντων στην Γλώσσα, αλλά και μίας γενικής δεξιοκίνητης Γραφής κυριάρχησαν στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου των ανθρώπων η Ανάγνωση και η Γραφή».
Ως γνωστόν η πλευρίωση στον άνθρωπο ακολουθεί το χιαστί σχήμα και το γλωσσικό κέντρο βρίσκεται στο αριστερό ημισφαίριο των ανθρώπων. Αναλύοντας το Ελληνικό Αλφάβητο, οι εν λόγω ερευνητές, έθεσαν δύο καίρια ερωτήματα:
α) Πώς προέκυψε και ποιές συνθήκες οδήγησαν στην καθιέρωσή του;
β) Ποιά επιρροή είχε το πρότυπο εκείνο της Ανάγνωσης και Γραφής στην βιοψυχοκοινωνική μας εξέλιξη από τότε;
Η Ελληνική Γλώσσα άσκησε και ασκεί παγκόσμια επιρροή στον εγκέφαλο των ανθρώπων
Οι ερευνητές εξετάζοντας όλες τις πλευρές, όπως την ιστορική, γραφοτεχνική, γλωσσολογική, βιολογική, ψυχολογική και νευροφυσιολογική, διαφωτίζουν με νέα δεδομένα το ζήτημα αυτό και καταλήγουν στο συμπέρασμα , που προαναφέραμε, ότιη Ελληνική Γλώσσα άσκησε και ασκεί παγκόσμια επιρροή στον εγκέφαλο των ανθρώπων, στην πορεία των χιλιάδων ετών, μέσω της καθιέρωσης και χρήσης των φωνηέντων αφενός, αλλά και της μουσικότητας και φυσικότητάς της, της πρόκλησης -στην εκφορά της- φυσικού ήχου και εικόνας και της άμεσης σχέσης «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» αφετέρου.
Τα πέντε βασικά φωνήματα ( α, ε, ι, ο, ου ,) που έχουν πάρει όλες οι άλλες Γλώσσες είναι καθαρά Ελληνική εφεύρεση και δεν υπήρχαν σε άλλες αρχαίες γλώσσες. Αυτά τα φωνήματα, μέσω της ομιλίας, ανάγνωσης και γραφής, « εγγράφονται », ακουστικά και οπτικά, στους νευρώνες του εγκεφάλου των ανθρώπων καθημερινά και μεταβιβάζονται στις επόμενες γενεές.
Είναι γνωστό και επιστημονικώς αποδεδειγμένο, ότι η πορεία και τα βιώματα του ανθρώπου, μέσω των χιλιετιών, καταγράφονται και κωδικοποιούνται στο DNA του και μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά.
Ο Ακαδημαϊκός και συγγραφέας DerrickdeKerckhove τονίζει για το Ελληνικό Αλφάβητο, ότι « το σύστημα αυτό της Γραφής της Ελληνικής Γλώσσας, προϋποθέτει έναν ειδικό τρόπο στις νευρολογικές αντιδράσεις και ιδιαίτερα στην ανάπτυξη στρατηγικών Ανάγνωσης και Γραφής». Με σαφήνεια αναφέρει επίσης την άμεση σχέση Σημαίνοντος και Σημαινομένου και ότι «η Ελληνική Γλώσσα είναι μία αξεπέραστη φυσική Γλώσσα, η οποία ηχεί εξωτικά (!)». Το κορυφαίο επίτευγμα όλων των εποχών, η Ελληνική Γλώσσα, με την μαθηματική της δομή και την γεωμετρική της απεικόνιση, δεν είναι συμβατική, όπως αυτό συμβαίνει με άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από τις νέες γενιές στην χώρα μας. Ούτε το Άλφα τέθηκε τυχαία στην αρχή του Αλφαβήτου, ούτε το Ωμέγα στο τέλος του, το 403 π.Χ.. στην τελευταία μεταρρύθμιση της Γλώσσας μας και στην τελειοποίηση του Αλφαβήτου. Η συμβατικότητα ισχύει για τις άλλες Γλώσσες, όχι για την Ελληνική, που έδωσε σε άλλες γλώσσες χιλιάδες δικούς της όρους.
Ο διεθνής επιστημονικός και ιατρικός όρος π.χ. Allergie , η «Αλλεργία», που σημαίνει «άλλο έργον », δηλαδή η εισβολή ενός ξένου σώματος στο αναπνευστικό σύστημα και η πρόκληση «έργου» σε αυτό, αποδεικνύει την άμεση σχέση «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» στην Γλώσσα μας.
Αυτό είναι ένα μόνον χαρακτηριστικό παράδειγμα, διότι τέτοιοι όροι και λέξεις-κλειδιά υπάρχουν χιλιάδες στην Ελληνική Γλώσσα και σε όλους τους Τομείς της Νόησης του ανθρώπου, αλλά και της Φύσης, στον Αθλητισμό, στις Επιστήμες, στην Πολιτική, στις Τέχνες, στην Φιλοσοφία.
Όλους αυτούς τους όρους τους πήραν από την Ελληνική άλλες γλώσσες – και καλώς βέβαια- και χρησιμοποιούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια από άλλους λαούς, σε όλον τον κόσμο.
Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα
Ο Ντυράν στην Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού καταθέτει ότι στον Δ΄ μ.Χ. αιώνα, από τα 70.000.000 των κατοίκων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα 44.000.000 ομιλούσαν την Ελληνική και ότι τη
ν περίοδο εκείνη πάνω από 10.000 επιστημονικοί όροι μεταφέρθηκαν αυτούσιοι στα Λατινικά και στη συνέχεια σε όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές Γλώσσες, όπου εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναρωτηθούμε: Tυχαία έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, πρώτα «οπλίτης» και μετά «πολίτης » με δικαιώματα;
Ασφαλώς όχι, αφού για να αποκτήσει κάποιος πολιτικά δικαιώματα, πρέπει πρώτα να εκπληρώσει το χρέος του προς την πατρίδα!
Αυτή η κορυφαία Σκέψη και Λειτουργία αποδίδεται επ’ ακριβώς με την «Ονοματοθεσία» στην Γλώσσα μας.
Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.
Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.
Πριν από 18 χρόνια (1996) στο διεθνώς αναγνωρισμένο γερμανικό Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JΟURNAL δημοσιεύτηκε μια επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποία « η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου- στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα».
Εκτός αυτού στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ των ΗΠΑ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε, ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση.
Με αφορμή τις έρευνες αυτές των ξένων επιστημόνων καλό είναι να αναρωτηθούμε και εμείς: Είναι τυχαίο το γεγονός, ότι το «ους» (το αυτί) που ακούει και μαθαίνει-όπως μας διδάσκει και η Σύγχρονη Ψυχολογία- γίνεται με το «Ν» ο « Νούς » που σκέφτεται , ενεργεί και αποφασίζει;
Η απάντηση είναι σαφής: Ασφαλώς και όχι! Τότε, γιατί εμείς οι Νεοέλληνες γίναμε «διώκτες» του «ν» στην γλώσσα μας;
Γιατί θέλουμε να πτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;
Οι σημερινές ακρότητες σε βάρος της Ελληνικής Γλώσσας
Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια, που δεν αντέχει άλλες ακρότητες. Άλλωστε και τις ακρότητες του Ψυχάρη, του Εφταλιώτη και των άλλων υποστηρικτών της λεγόμενης «Μαλλιαρής» Δημοτικής τις απέρριψε (τοπωσιά ή ντοπιολαλιά κλπ.).
Μερικοί ξένοι ειδικοί επιστήμονες έχουν γράψει για το σημαντικό έργο της Καθαρεύουσας στην Γλώσσα μας, μετά το 1821. Δεν λέμε, βέβαια, να επιστρέψουμε-και δεν μπορούμε άλλωστε- στην «Καθαρεύουσα», η οποία επίσης είναι μια μεγάλη παρεξήγηση, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίζουμε, χάριν πολιτικών ή άλλων σκοπιμοτήτων, την αξία της.
Το Γλωσσικό Ζήτημα δεν έπρεπε να είχε υπάρξει. Και ότι υπήρξε, συνεχίζοντας μέχρι σήμερα να μας ταλαιπωρεί, δεν είναι ούτε άσκοπο, ούτε τυχαίο…
Είναι τυχαίο, άραγε, που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων, επειδή ταυτίστηκε με την Καθαρεύουσα και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το « εμβαδό » (!), αντί το εμβαδόν;
Για ποιόν λόγο εφαρμόζεται αυτή η ακρότητα;
Για ποιόν λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας κανόνες, που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα,, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ.).
Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβουμε «πονάει»! Είναι σαν να κόβουμε το
δακτυλάκι μας..
Μπορεί σε πολλούς αυτό να φαίνεται μια ασήμαντη γλωσσική λεπτομέρεια, όμως δεν είναι! Να μην ξεχνούμε, ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!
Ο νομπελίστας μας Οδυσσέας Ελύτης έγραψε κάποτε ένα ωραίο, ειρωνικό κείμενο με τίτλο
«ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει : «Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του’ λειπε η οπτική του ήχου».
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: «Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει».
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα, ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του
τελικού Σίγμα (ς).
Κάποιοι δημοσιογράφοι άρχισαν μάλιστα στα κείμενά τους να «κόβουν» από λέξεις το τελικό «ς», ενώ κάποιοι άλλοι το κάνουν και στα κανάλια της ελληνικής τηλεόρασης. Συχνά ακούμε να κακοποιείται η γλώσσα μας, όταν μερικοί συνηθίζουν να λένε «η μέθοδο» (αντί η μέθοδος), η «οδό» (αντί η οδός) , ο «επικεφαλή» (αντί ο επικεφαλής), «η πλήρη» (αντί η πλήρης) ένταξη κλπ..
Καλλιεργείται έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ, ενώ το σχολείο είναι ανήμπορο να αντιδράσει και η κοινωνία μας δέχεται παθητικά και μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Η ενότητα της Γλώσσας με την Σκέψη ως παράγοντας πολιτιστικής δημιουργίας
Όλα αυτά δημιουργούν πολλά ερωτηματικά και μεγάλη ανησυχία στους συνειδητοποιημένους Έλληνες. Εξαντλείται πλέον η αντοχή και η ανοχή τους καθώς συνεχίζεται η κατάσταση αυτή στην Ελλάδα, την στιγμή που διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο μεγάλος αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.
Ως Έλληνες έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.
Ουσιαστικά βλάπτουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, κόβοντας το τελικό «ν» και το τελικό «ς» από τις ελληνικές λέξεις, αφού οι επιστημονικές έρευνες αλλά και η σύγχρονη Ψυχιατρική επισημαίνουν, ότι το γράμμα «ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά, ενώ το τελικό «ς» ηρεμεί τον άνθρωπο.
Φαίνεται, ότι οι Αρχαίοι Έλληνες τα γνώριζαν όλα αυτά γι’ αυτό και διατηρούσαν με ευλάβεια όλους τους κανόνες της γλώσσας και της σωστής ομιλίας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, ότι μόνον εμείς οι Έλληνες λέμε «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα, ( παρ΄ όλο, που έχουμε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας.
Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται, ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα, εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μια αξεχώριστη ενότητα.
Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.
Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα. Είναι γεγονός, ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.
Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.
Το Ελληνικό Αλφάβητο, στην πορεία των χιλιάδων ετών της ιστορίας του ήταν αρχικά Ιδεογραφικό, στην συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό , που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.
