Ο Δρ. Σπύρος Παρασκευόπουλος, είναι Ομότιμος Καθηγητής της Οικονομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Λειψίας, Έδρα Μακροοικονομίας και Διευθυντής του Ινστιτούτου Θεωρητικής Οικονομικής.
Σήμερα μεταξύ άλλων τονίζει τα εξής: “Απαιτείται από όλους τους Ευρωπαίους με ειλικρίνεια και με την πιστή εφαρμογή των αρχών της επικουρικότητας και της αλληλεγγύης, η ενεργός αντιμετώπιση των πολιτικοοικονομικών προβλημάτων των καιρών μας”.
Η συνέντευξη
-Τι δρομολογούν οι σημερινές εξελίξεις στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα;
“Οι σημερινές εξελίξεις στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα ίσως είναι μια αιτία για τους συνειδητούς Ευρωπαίους και περισσότερο τους Έλληνες πολίτες να επανεξετάσουν τις κοινωνικοοικονομικές τους συμπεριφορές και μπορούν να αποτελέσουν μια καινούρια αφετηρία.
Τα μέχρι τώρα κίνητρα και δράσεις σ’ εποχές πλούτου και συγχρόνως γενικής ανασφάλειας και φτώχιας οφείλουν να αναδιαταχθούν προς νέα κατεύθυνση, σε ότι αφορά τις σχέσεις των Ευρωπαίων και ειδικά των Ελλήνων μεταξύ τους. Και αυτό ισχύει εξίσου και γι’ αυτούς που δίνουν και γι’ αυτούς που παίρνουν”.
-Δηλαδή;
“Απαιτείται από όλους τους Ευρωπαίους με ειλικρίνεια και με την πιστή εφαρμογή των αρχών της επικουρικότητας και της αλληλεγγύης, η ενεργός αντιμετώπιση των πολιτικοοικονομικών προβλημάτων των καιρών μας.
Ανάλογα με τις δυνατότητες και ικανότητες πρέπει εποικοδομητικά όλοι να συνεισφέρουν με σκέψη και δράση. Ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε, θεμιτές πολιτικές πεποιθήσεις/προτιμήσεις, όλοι πρέπει να προσπαθούν να διαμορφώνουν τις εξελίξεις και να συμβάλλουν έτσι σε μια ειρηνική διαβίωση στην Ευρώπη. Άλλωστε, η ειρηνική διαβίωση και η κοινωνική δικαιοσύνη θα έπρεπε να είναι στόχος προτεραιότητας, κατευθυντήρια αρχή και εμπνέουσα κινητήρια δύναμη όλων των Ευρωπαίων. Στην αποδοχή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και αναδιαρθρώσεων στον ευρωπαϊκό και ιδιαίτερα στον ελληνικό χώρο είναι αναγκαίο να υπάρξει η αίσθηση των πολιτών ότι όλα γίνονται δίκαια. Η κατανομή ή ανακατανομή εισοδημάτων και φορολογικών επιβαρύνσεων μόνο τότε θεωρούνται δίκαιες, όταν οι πολίτες βλέπουν ότι όλοι συνεισφέρουν ανάλογα με τις δυνάμεις τους και την απόδοσή τους”.
-Πάντα φταίνε οι άλλοι;
«Δυστυχώς οι πολιτικοί, έχουν περάσει στον ελληνικό λαό και αυτήν την ουτοπία, ότι δηλαδή για τα χάλια μας, που αυτοί έφεραν – βέβαια και με τη δική μας συμβολή σαν εκλογείς – φταίνε οι ξένοι. Επιτέλους αυτό το σύνδρομο του έλληνα ότι οι άλλοι συνεχώς μας „χρωστάνε“ πρέπει να το ξεπεράσουμε. Εγώ προσωπικά που ζω πάνω από 45 χρόνια στη Γερμανία δεν αισθάνομαι σε τίποτα κατώτερος των Γερμανών. Είμαι όμως υπερήφανος και για τους συμπατριώτες μου Έλληνες της Ελλάδας. Ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή οι Έλληνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, είναι, αν όχι παραγωγικότεροι, τουλάχιστον το ίδιο παραγωγικοί σαν τους Γερμανούς”.
-Η σημερινή κρίση έχει κάτι, έστω και προς τη θετική κατεύθυνση για τον Έλληνα πολίτη;
“Υπάρχει η αμυδρή ελπίδα ότι η σημερινή κρίση θα μπορούσε να γίνει ένας καταλύτης εναντίον των αρνητικών σχέσεων που κυριαρχούν στη δημόσια ζωή της Ελλάδας. Και αυτό διότι η σημερινή κρίση δείχνει πολύ καθαρά πλέον στους Έλληνες πόσο υψηλό και ποικιλόμορφο είναι το κόστος του ισχύοντος πολιτειακού και πελατειακού συστήματος της Ελλάδας, το οποίο σήμερα χτυπά σκληρά και αλύπητα τον κάθε Έλληνα”.
-Ο πρωταρχικός στόχος στην κατεύθυνση των διαρθρωτικών αλλαγών για οποιαδήποτε κυβέρνηση, κατά τη γνώμη σας ποιος πρέπει να είναι;
“Πρωταρχικός στόχος μίας νέας διαρθρωτικής πολιτικής – με κόμματα και πολιτικούς όμως, όχι του παρελθόντος και του παρόντος – θα ήταν η άμεση καταπολέμηση και μείωση της επιρροής των πελατειακών σχέσεων, του νεποτισμού και της διαφθοράς. Δηλαδή στόχος πρέπει να είναι η αποδυνάμωση του κρατικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, που κοστίζει ετησίως στην ελληνική Οικονομία και τους Έλληνες τουλάχιστο 12 δις € Η ανικανότητα των κομμάτων εξουσίας έγινε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια πολύ αισθητή, αφού συζητούν και επισημαίνουν το πρόβλημα, δεν προβαίνουν όμως σε ενέργειες κατάργησης του, διότι προφανώς αντίκειται στα πελατειακά ενδιαφέροντα και συμφέροντα τους”.
-Υπάρχει ελπίδα για φυγή μπροστά;
“Η απάντησή μου είναι ναι, αν κατορθώσουμε και ξεφύγουμε από τις αντιλήψεις και πρακτικές του σημερινού πολιτικού κατεστημένου. Αντιλήψεις και πρακτικές που οδήγησαν την Ελλάδα στην χρεοκοπία, την Οικονομία της σε μία απάνθρωπη χρόνια ύφεση και την Κοινωνία στην ηθική παρακμή καθώς και όλους τους Έλληνες στην αγανάκτηση και στην οργή. Χρειαζόμαστε λοιπόν νέα κόμματα με στόχο τη βιώσιμη οικονομική ανάπτυξη και κοινωνική εξέλιξη, και που θα βασίζονται σε μία διεθνώς ανταγωνιστική εκπαίδευση και σε μια παραγωγική και εξωστρεφή Οικονομία. Νέα κόμματα με νέους ικανούς πολιτικούς ηγέτες τύπου Manager, που κριτήριο ανάδειξής τους δεν θα πρέπει να είναι τα λόγια τους στα κανάλια των τηλεοράσεων, αλλά η ικανότητα αξιοκρατικής διαχείρισης και αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού και των ιδεών που υπάρχουν εντός ή εκτός του κόμματος. Ηγέτες που θα χρησιμοποιούν το διάλογο όχι για το διάλογο, αλλά αντίθετα για να καταλήγουν σε απτές, δεσμευτικές προτάσεις για τον ίδιο, για το κόμμα του και κατά επέκταση και για την Κυβέρνηση. Η εφαρμογή του μοντέλου αυτού ηγεσίας είναι αναμφισβήτητα όχι εύκολο και μάλιστα με τα μέχρι τώρα ελληνικά δεδομένα, φαίνεται να είναι ίσως και ακατόρθωτο”.
-Συμπερασματικά;
“Στο σημείο αυτό θέλω να κλείσω και πιστεύω θα ταίριαζε σε αντίθεση με τη σημερινή ελληνική πραγματικότητα ένα απόσπασμα της ομιλίας του Ιωάννη Καποδίστρια, όταν ανέλαβε το αξίωμα του Κυβερνήτη της Ελλάδας, με το οποίο θα κλείσω την εισήγηση μου.
«Είμαι ευτυχής διότι ηδυνήθην να προσφέρω… τα λείψανα της μετρίας καταστάσεώς μου εις το θυσιαστήριον της πατρίδας… διά την εθνικήν ανεξαρτησίαν και ελευθερίαν, δι΄ αυτό το τόσον θεάρεστον έργον. Διά τον αυτόν τούτον λόγον θέλω αποφεύγει…να δεχθώ την προσδιοριζόμενην ποσότητα διά τα έξοδα του αρχηγού της Επικρατείας, απεχόμενος, εν όσω τα ιδιαίτερά μου χρηματικά μέσα μου επαρκούν από το να εγγίσω μέχρι οβολού τα δημόσια χρήματα προς την ιδίαν μου χρήσιν… Αποστρέφομαι το να προμηθεύω εις τον εαυτόν μου τας αναπαύσεις του βίου, αι οποίαι προϋποθέτουν την ευπορίαν, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων περικυκλωμένοι από πλήθος ολόκληρον ανθρώπων βυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν… Ελπίζω ότι όσοι εξ΄ υμών συμμετάσχουν εις την κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μετ΄ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς ανάλογους με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ΄ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η κυβέρνησις εις την εξουσίαν της».
Ο ΣΥΛΛΕΚΤΗΣ
