Της Βασιλικής Β. Παππά[1].

Μεγάλα αφιερώματα ετοιμάζονται φέτος στη Θεσσαλονίκη από τον Όμιλο Φίλων Νίκου Αστρινίδη, για τον διεθνούς φήμης αρχιμουσικό, συνθέτη και πιανίστα, με αφορμή τη συμπλήρωση πέντε χρόνων από το θάνατό του. Μια πραγματικά χαρισματική προσωπικότητα, που φεύγοντας άφησε πίσω της δυσαναπλήρωτο κενό… Συνθέτες του βεληνεκούς ενός Αστρινίδη, θα τολμούσα να πω – χωρίς να φανώ υπερβολική – γεννιούνται κάθε 50 χρόνια. Δυστυχώς, η Ελλάδα και δη η Θεσσαλονίκη, δεν του έχει αποδώσει ακόμη την τιμή και την αναγνώριση που του αρμόζει.

Το Σάββατο 20 Φεβρουαρίου θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα της Θρακικής Εστίας στην Θεσσαλονίκη (Πλατεία Ναυαρίνου 18) εκδήλωση μνήμης. Βασικός ομιλητής θα είναι ο μαθητής του δρ. Ηλίας Χρυσοχοϊδης, ενώ η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από τη χορωδία Διδυμοτειχιτών Θεσσαλονίκης.

Τον Νίκο Αστρινίδη, είχα την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσω από κοντά. Επί 6, 5 ολόκληρα χρόνια είχα τη δυνατότητα να τον συναναστραφώ και να μιλάω για ώρες μαζί του, για την πορεία μιας ολόκληρης ζωής, γεμάτη από πλούτη, δόξα, αποθέωση, αλλά και φτώχεια και εγκατάλειψη… προκειμένου να ολοκληρωθεί η βιογραφία του. Μέσα από αυτές τις συναντήσεις, διείδα την αγάπη, που είχε για τη Θεσσαλονίκη.astrinidis1

Κι όμως, όταν παίρνει την απόφαση, απόφαση ζωής για εκείνον να εγκατασταθεί μόνιμα στη Θεσσαλονίκη, δεν ήταν λίγοι, οι φίλοι του στο εξωτερικό – καθώς μέχρι το 1965 η βάση του ήταν το Παρίσι – που τον απέτρεπαν να εγκατασταθεί στην Ελλάδα, λέγοντάς του χαρακτηριστικά, ότι, η επιστροφή του θα ισοδυναμούσε με καταδίκη και «αυτοκτονία». Κι όμως, εκείνος δεν άκουσε κανέναν από όλους αυτούς κι ακολούθησε την ψυχή του. Μπορεί να γεννήθηκε και να ανδρώθηκε στο Άκερμαν της Βεσσαραβίας, στη Ρουμανία, μπορεί να σπούδασε στη Scola Cantorum και να έζησε στο Παρίσι επί 20 συναπτά έτη, η αγάπη του όμως για την πατρίδα των προγόνων του, μεταλαμπαδεύτηκε από τον πατέρα του Στυλιανό τόσο βαθιά μέσα του, που ήταν πιο Έλληνας απ’ όλους εμάς που γεννηθήκαμε εδώ.

Ο Νίκος Αστρινίδης ήταν ένας κοσμοπολίτης και ευπατρίδης κι αυτό στη δεκαετία του ’60 φάνταζε «κάπως» στα μάτια των περισσότερων και δη του κόσμου της μουσικής, που δεν είχαν την παιδεία εκείνου. Κι αυτό δεν του το συγχώρεσαν ποτέ. Αυτή, εξάλλου, δεν είναι η μοίρα των πραγματικά μεγάλων;

Η ιστορία της μουσικής, είμαι σίγουρη, ότι θα τον δικαιώσει και θα του δώσει τη θέση που του αξίζει και του αρμόζει.

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης από την άλλη, οφείλει πολλά στον Αστρινίδη κι ακόμη δεν έκανε αυτά που πρέπει. Οφείλει να δημιουργήσει ένα χώρο – μουσείο προς τιμήν του, όπου μπορούν να φιλοξενηθούν τόσο τα προσωπικά του είδη, όσο και οι παρτιτούρες του και να μην βρίσκονται καταχωνιασμένα σε αποθήκες, εγκαταλειμμένα στη φθορά του χρόνου. Μέσα από ένα μουσείο, τα νέα παιδιά, οι μαθητές, θα γνωρίσουν και θα κατανοήσουν καλύτερα το έργο του, καθώς ένα μουσείο αποτελεί προέκταση του σχολείου ή, όπως έχει υποστηριχθεί, αποτελεί το ίδιο ένα σχολείο.

Δεν απαιτούνται ιδιαίτερα κονδύλια γι’ αυτό το σκοπό και δεν χρειάζεται πακτωλός χρημάτων. Δεκάδες νεοκλασικά στην πόλη της Θεσσαλονίκης ερημώνουν και είναι λυπηρό. Αυτό που χρειάζεται για να επιτευχθεί αυτό το έργο, είναι όραμα, πίστη και αγάπη στο έργο εκείνου. Μόνο τότε μπορούν να ξεπεραστούν τα όποια εμπόδια του δυσκίνητου γραφειοκρατικού κράτους. Ας μην ξεχνούμε ότι η μεγαλύτερη επένδυση για έναν λαό είναι η επένδυση στην παιδεία και στον πολιτισμό της…

[1] Η Βασιλική Β. Παππά είναι υπεύθυνη επικοινωνίας του Ομίλου Φίλων Νίκου Αστρινίδη.

 

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ