James Alexopoulos
Βραβευμένος συγγραφέας-Ομιλητής, Nlp Master Coach
Μια φορά κι έναν καιρό…
έναν πολύ ηλιόλουστο καιρό…
ήταν ένας σοφός άνδρας, ο οποίος λάτρευε τη μοναχοκόρη του και ήθελε να της προσφέρει τα πάντα. Ήθελε να της φανερώσει τον πιο πολύτιμο θησαυρό! Την αξία της ζωής.
Ήταν τόσο σοφός που έδινε τις πιο όμορφες και σωστές απαντήσεις σε οτιδήποτε τον ερωτούσαν.
Η κόρη του η Ελπίδα, είχε χρυσοστόλιστες μπούκλες, ματάκια ολογάλανα που σπινθήριζαν με κάθε της ματιά και πάντοτε φορούσε αέρινα φουστανάκια, άλλοτε με φραουλίτσες σχεδιασμένες και άλλοτε με λουλουδάκια κι ανθούς.
***
Ένα δειλινό, έτσι όπως καθόταν ο μπαμπάς της στον κήπο, πάνω στην κουνιστή του πολυθρόνα και συντροφιά μ’ ένα βιβλίο στα χέρια, τον πλησίασε η Ελπίδα ξέχειλη από χαρά. Τα μπροστινά της δόντια ήσαν μεγαλύτερα από τα υπόλοιπα, ωσάν να ήταν ένα αξιολάτρευτο κουνελάκι. Τον κόντεψε λοιπόν, και τον ρώτησε…
«Μπαμπά, μπαμπά;»
«Τι είναι αγάπη μου;» αποκρίθηκε με χαρά, παίρνοντάς την στα γόνατά του με αγάπη.
«Ποιο πράγμα είναι το πιο σημαντικό στον κόσμο; Ακούω άλλους να λένε τα λεφτά, άλλους την ομορφιά, άλλους τ’ αυτοκίνητα, άλλους τα σπίτια και όλοι παραπονιούνται διαρκώς. Εσύ που είσαι σοφός, πες μου σε παρακαλώ, τι είναι εκείνο που πραγματικά θα με κάνει να πετύχω όταν μεγαλώσω;» ψιθύρισε, καθισμένη στα γόνατά του.
Τότε, ο σοφός μπαμπάς χαμογέλασε:
«Τίποτα από όλα αυτά κόρη μου…»
«Τίποτα;»
«Έλα, άνοιξε τη χούφτα σου» της είπε.
Η Ελπίδα άνοιξε το χεράκι της με απορία.
«Φύτεψε αυτά τα τοσοδούλικα σπόρια εκεί στο χώμα, στη μεριά που δεν έχει ανθίσει ούτε ένα μικρό λουλούδι και θ’ αποκτήσεις τον πιο πολύτιμο θησαυρό…»
Η μικρή Ελπίδα σούφρωσε τα χειλάκια της κι έμοιαζε απογοητευμένη. Έκανε στον σοφό μπαμπά της ένα σωρό ερωτήσεις, για το τι χρειάζεται να πετύχει κάποιος όταν θα μεγαλώσει, για το πιο σημαντικό μυστικό, κι εκείνος απλώς της έδωσε μια χούφτα σπόρια…
Ωστόσο, πήρε ευθύς αμέσως στη χούφτα της τα σπόρια με έκδηλη απορία και έτρεξε στον κήπο να τα φυτέψει, εκεί ακριβώς που της είχε πει ο μπαμπάς της.
Κάθε πρωινό λοιπόν, ξυπνούσε και πήγαινε στο μέρος όπου τα είχε φυτέψει και παρατηρούσε. Παρατηρούσε, παρατηρούσε, και ξεφυσούσε… Περίμενε μια βδομάδα, δυο βδομάδες…
Πέρασε ο μήνας και δεν φάνηκε τίποτα το ιδιαίτερο στο χώμα που να την ενθουσιάσει, οπότε και πήρε την απόφαση να πάει να μιλήσει στον μπαμπά της.
«Μπαμπά, φύτεψα τα σπόρια όπως ακριβώς μου είχες πει, πέρασε ο μήνας, αλλά δεν συνέβη τίποτα».
Τότε, ο σοφός μπαμπάς τής χαμογέλασε και την αγκάλιασε, δίχως ν’ απαντήσει…
***
Αρκετά χρόνια αργότερα, ένας θεόρατος ευκάλυπτος κάλυπτε με τη σκιά του τη μισή τους κατοικία, και τα κλαδιά του ήταν υπέροχα και γεμάτα ζωή. Τραγουδούσαν με μαέστρο τον αέρα και η Ελπίδα απολάμβανε τη δροσιά του.
Η Ελπίδα είχε μεγαλώσει και είχε κάνει τη δική της οικογένεια πια.
Όταν πήγαν όλοι μαζί να επισκεφθούν τον σοφό μπαμπά της, η Ελπίδα τον πλησίασε, δίνοντάς του ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο.
Εκείνος τότε της εξήγησε…
«Το πιο σημαντικό κόρη μου, δεν είναι αυτό που βλέπεις τώρα και το θαυμάζεις, έναν πελώριο ευκάλυπτο, αλλά αυτό που δημιούργησες τον πρώτο μήνα… Οι ρίζες και τα θεμέλια στη ζωή, θα πρέπει να ξέρεις ότι είναι το παν! Ο χρόνος με τα αγαπημένα σου πρόσωπα είναι η αξία της ζωής» της είπε, κι εκείνη του χαμογέλασε μ’ ένα αχνό μειδίαμα στα χείλη, σφίγγοντάς τον μέσα στην αγκαλιά της. «Έχεις την υγεία σου, την οικογένειά σου, μπορείς να παρατηρείς τον κόσμο και τη φύση, να χαίρεσαι με τα όσα έχεις και να απολαμβάνεις την κάθε μέρα… Ευγνωμοσύνη! Τούτος είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός που σου έταξα κάποτε»…
«Σ’ ευχαριστώ μπαμπά…» του ψιθύρισε.
Η Ελπίδα περπάτησε μέχρι τον ευκάλυπτο, πήρε μια βαθιά εισπνοή από το άρωμά του και χαϊδεψε τον κορμό.
Λίγο αργότερα, έτρεξε κοντά της η μικρή της κόρη και εγγονή του σοφού μπαμπά, και της αφηγήθηκε την ιστορία, βάζοντάς της μερικά σπόρια στα χεράκια της. Της είπε να τα φυτέψει λίγο παραδίπλα από τον ευκάλυπτο και η μικρή αυτό ακριβώς έκανε…
Η Ελπίδα έκλεισε διακριτικά το μάτι στον μπαμπά της και του ψιθύρισε και πάλι:
«Ευχαριστώ…»
«Όλα τα σημαντικά στη ζωή χρειάζονται χρόνο, σωστές υποδομές και γερά θεμέλια για να στεριώσουν. Έτσι και η ανθρώπινη ψυχή κι ο χαρακτήρας μας… Ευγνωμοσύνη…»