ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ

ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ

ΚΑΙ ΕΞΑΡΧΟΣ ΝΟΤΙΟΥ ΕΥΡΩΠΗΣ

ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΙΕΡΩ ΚΛΗΡΩ ΚΑΙ ΤΩ ΕΥΣΕΒΕΙ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ

ΤΗΣ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀγαπητά,

Τέκνα ἐν Κυρίῳ Ἀγαπητά,
Εἶναι γεγονός ἀδιαμφισβήτητον ὅτι ἡ μεγαλυτέρα εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον εἶναι ὅτι «τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε» διά τήν σωτηρίαν ἡμῶν. Ἀλλά δέν ὑπάρχει καί ἀμφιβολία ὅτι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι ἡ πανηγυρικωτέρα ἀπόδειξις τῆς θεότητός Του. Διά τῆς Ἀναστάσεως, «Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων» (Α’ Κορ. 15,20), ἀπεκατεστάθη καί ἡ ἀθανασία τοῦ ἀνθρώπου, ἐξησφαλίσθη ἡ αἰώνιος ζωή.
Ὅμως, δέν πρέπει νά λησμονῇ ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἡ μεγαλυτέρα ἀχαριστία του πρός τόν Εὐεργέτην του εἶναι ἡ σταύρωσις καί ὁ θάνατος Ἐκείνου, ὁ ὁποῖος «ἠγάπησεν ἡμᾶς» (Ρωμαίους 8,37) καί ἔδωκεν εἰς ἡμᾶς τήν «δύναμιν τῆς ἀναστάσεως» (Φιλιπ. 3,10). Καί ζῶντες τήν χαράν καί τήν ἀγαλλίασιν τῆς Ἀναστάσεως «καθορθῶμεν τάς αἰσθήσεις καί ὀψόμεθα τῷ ἀπροσίτῳ φωτί τῆς ἀναστάσεως Χριστόν ἐξαστράπτοντα καί χαίρετε φάσκοντα, τρανῶς ἀκουσόμεθα».
Ἡ καθαρότης καί ἡ εὐωδία τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ μεγαλυτέρα προσφορά τοῦ πιστοῦ Ὀρθοδόξου εἰς τόν Ἀναστάντα Χριστόν. «Χριστοῦ εὐωδία ἐσμέν τῷ Θεῷ ἐν τοῖς σωζομένοις καί ἐν τοῖς ἀπολυμένοις».
Ἀξιόλογος εἶναι ὁ ὕμνος τῆς Μητρός ἡμῶν Ἐκκλησία: «μύρον εὐωδίας σοί προσφέρειν, βίον καθαρόν ἐν μετανοίᾳ μοι κτισθέντα». Τό μύρον, λοιπόν, τό εὔοσμον, τό μύρον τῆς ἀφοσιώσεως, τό μύρον τῆς τελείας ἀνυποκρίτου ἀγάπης ἡμῶν ὀφείλομεν νά ἀποδώσωμεν εἰς τόν Ἀναστάντα Σωτῆρα ἡμῶν Χριστόν. Ἡ τοιαύτη προσφορά εἶναι τό καθήκον, εἶναι τό φρόνιμα, εἶναι ἡ πεποίθησις τοῦ Ὀρθοδόξου. Νά γίνωμεν τέκνα τῆς Ἀναστάσεως, τηρηταί τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Χάρις τῆς Ἀναστάσεως θά στεφανώσῃ καί θά ἐνδοξάσῃ πάντας τούς «ἀκούοντας τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντας αὐτόν», διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ νικητής τοῦ θανάτου, «θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Διά τῆς ἀναστάσεως κατορθοῦται καί ἡ ὑπερνίκησις καί τοῦ ἐν ἡμῖν «σώματος τοῦ θανάτου», τοὐτέστιν, τῆς ἀμαρτίας (Ρωμ. κεφ. 6).
Ἀπεδέχθη τήν θυσίαν, διά νά ἁγιάσῃ δια τοῦ ἰδίου αἵματος τόν λαόν…» (Ἑβρ. 13,2), ἀλλά καί ἐθριάμβευσε κατά τοῦ θανάτου.
Εἰς χεῖρας Θεοῦ πᾶς ἄνθρωπος, ἰδίᾳ ὁ Χριστιανός Ὀρθόδοξος. Εἶναι χρέος του νά ἐπαφίεται πάντοτε, νά γνωρίζῃ ὅτι εἶναι οὐχί σπανίως, μέσα εἰς τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ, τό «διά πολλῶν θλίψεων εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν» Του (Πραξ. 14, 22).
Ἐάν Ἐκεῖνος ὁ Σωτήρ τῆς ἀνθρωπότητος, ὁ Ἅγιος τῶν Ἁγίων ἔφθασε μέχρι τοῦ Σταυροῦ· ἐάν ἡ Παναγία, ἡ Μητέρα του τόσον ὑπέφερε καί ἐδάκρυσε καί ἔκλαυσε πικρῶς· ἐάν οἱ Ἅγιοι Πάντες «μέχρις αἵματος πρός τήν ἁμαρτίαν ἀνταγωνιζόμενοι» (Ἑβρ. 12,4) ἔμειναν ἐσαεί ἥρωες καί μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἐν Χριστῷ ἁγίας ζωῆς, καί ἡμεῖς ἄς ἔχωμεν τήν διάθεσιν, τήν διαθεσιμότητα καί τήν ἀναγκαίαν ἀπόφασιν, νά πορευθῶμεν, μέ γνώμονα τήν δύναμιν καί τήν εἰρήνην, τήν ἀγάπην καί τό φῶς τῆς Ἀναστάσεως, διά νά φθάσωμεν, ζήσωμεν καί εὐφρανθῶμεν ἀληθινά κατά τήν ἡμέραν τήν ὁποίαν «ἐποίησεν ὁ Κύριος», ὅπως ψάλῃ ὁ μέγας ὑμνῳδός Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καί κατά τόν Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, Ἀρχιεπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως, ἄς ἀναφωνήσωμεν πᾶντες: «Χριστός Ἀνέστη! … Ἀληθῶς Ἀνέστη!»

 

 

Ἐν Βενετίᾳ, Πάσχα 2017

 

 

 

† Ὁ Μητροπολίτης

 

 Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος

 

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ