Μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ ο Πέτρος Μάρκαρης, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και μεταφραστής.
Συνέντευξη-παρουσίαση: Αποστόλης Ζώης
Μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και μεταφραστής, ο Πέτρος Μάρκαρης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, σπούδασε οικονομικές επιστήμες και από το 1976 εργάζεται ως ελεύθερος συγγραφέας. Τα αστυνομικά μυθιστορήματά του («Νυχτερινό Δελτίο», «Άμυνα Ζώνης», «Ο Τσε Αυτοκτόνησε», «Βασικός Μέτοχος», «Παλιά, πολύ παλιά», «Ληξιπρόθεσμα Δάνεια») κυκλοφορούν σε δεκατέσσερις γλώσσες και ο ήρωάς του, ο αστυνόμος Χαρίτος, είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς ήρωες αστυνομικών μυθιστορημάτων στην Ευρώπη. Συνεργάστηκε με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο σε πολλά σενάρια ταινιών του. Έχει επίσης μεταφράσει στα ελληνικά έργα των Μπρεχτ, Βέντεκιντ, Σνίτσλερ. Τελευταία του μετάφραση είναι τα δύο μέρη του «Φάουστ» του Γκαίτε.(https://www.onassis.org/el/)
Σήμερα μιλάει στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΝΩΜΗ, όπου μεταξύ άλλων τονίζει:
“Καταρχήν τιμάει την καγκελάριο Μέρκελ η ομολογία της ότι επέβαλε τόσο σκληρά μέτρα στους Έλληνες κατά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2010. Εκείνο, βέβαια, που δε διευκρινίζει είναι κατά πόσο αυτά τα εξουθενωτικά μέτρα ήταν όντως απαραίτητα, ή είχαν και μια τιμωρητική διάσταση, ήταν δηλαδή στην αντίληψη του παλιού γονέα, που άφηνε το παιδί του νηστικό για να συνετιστεί”.
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης
-Η καγκελάριος Μέρκελ δήλωσε πρόσφατα πως “η πιο δύσκολη στιγμή στη θητεία μου ήταν όταν ζήτησα τόσα πολλά από τους Έλληνες”. Θα θέλαμε το δικό σας σχόλιο…
Καταρχήν τιμάει την καγκελάριο Μέρκελ η ομολογία της ότι επέβαλε τόσο σκληρά μέτρα στους Έλληνες κατά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2010. Εκείνο, βέβαια, που δε διευκρινίζει είναι κατά πόσο αυτά τα εξουθενωτικά μέτρα ήταν όντως απαραίτητα, ή είχαν και μια τιμωρητική διάσταση, ήταν δηλαδή στην αντίληψη του παλιού γονέα, που άφηνε το παιδί του νηστικό για να συνετιστεί.
-Μπορείτε να μα ς μιλήσετε για το τελευταίο σας βιβλίο «Η τέχνη του τρόμου: και άλλα διηγήματα» που κυκλοφόρησε στις 20 Απριλίου από τις εκδόσεις ΚΕΙΜΕΝΑ;
Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έλεγε ότι και στην πιο μαύρη τραγωδία υπάρχουν κωμικές στιγμές, όπως και το αντίστροφο: και στην πιο σπαρταριστή κωμωδία υπάρχουν τραγικές στιγμές. Αυτό θέλησα να δείξω με τα τέσσερα διηγήματα μου για την πανδημία: τις κωμικές στιγμές μιας τραγωδίας. Μου έχει στοιχίσει αφάνταστα η εξαφάνιση της σάτιρας και των μεγάλων σατιρικών στην Ελλάδα. Και με κουράζει τρομερά η σοβαροφάνεια και οι «βαθυστόχαστες» αναλύσεις που έχουν επικρατήσει. Η άλλη διάσταση είναι το διήγημα Η Ταβέρνα του Καραγκιόζη. Όποιος έχει επισκεφθεί ελληνικά νησιά, που βρίσκονται κοντά στα τουρκικά παράλια, θα μείνει έκπληκτος από τις φιλικές σχέσεις των νησιωτών και των Τούρκων που τους επισκέπτονται από την αντίπερα όχθη. Οι πολιτικές εντάσεις δεν επηρεάζουν καθόλου αυτές τις σχέσεις. Το έζησα πρόσφατα στην Λέρο. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν υπερβεί τις πολιτικές εντάσεις μεταξύ των δυο χωρών. Δεν επηρεάζουν καθόλου τις σχέσεις τους.
– Και “προ κορονοϊού” ζούσαμε στιγμές τρόμου, περιόδους μοναξιάς αλλά και ανάπαυλες γέλιου, όπως και σήμερα, μέσα στην πανδημία; Ποια η άποψή σας;
Γι αυτό ακριβώς πρόσθεσα τον επίλογο στη συλλογή των διηγημάτων. Ήθελα να δείξω ότι τη μοναξιά δεν την ανακαλύψαμε με το κορωνοϊό. Εγώ μεγάλωσα ως έφηβος σε ένα νησί, σε περιβάλλον μοναξιάς.
– Πιστεύετε πως είναι διαφορετικές οι εικόνες της πανδημίας στον καθένα μας και διαφορετικά μας επηρεάζουν;
Ασφαλώς και είναι διαφορετικές από τους νοσήσαντες στους εμβολιασμένους έως του αρνητές και τους αντιεμβολιαστές. Η μάσκα δεν κρύβει μόνο το πρόσωπο μας, αλλά και τις διαφορετικές εμπειρίες του καθενός μας.
– Και η πολιτική εξουσία; Μήπως η πανδημία έχει υποβαθμίσει το ρόλο της;
Θα ήταν μια παρηγοριά, αν μπορούσαμε να αποδώσουμε την υποβάθμιση της πολιτικής στην πανδημία. Δυστυχώς η υποβάθμιση της πολιτικής οφείλεται στο χαμηλό επίπεδο των πολιτικών παγκοσμίως, αλλά και στην υποβαθμισμένη πολιτική συνείδηση των πολιτών. Θαυμάζω και χειροκροτώ τα κινήματα όπως της κλιματικής αλλαγής και το κίνημα των γυναικών, για να αναφέρω δυο παραδείγματα. Ταυτόχρονα όμως ζούμε σε μια πραγματικότητα που θυμίζει μια παράσταση σκηνοθετημένη από το χρηματοπιστωτικό σύστημα με ηθοποιούς πάνω στη σκηνή τους πολιτικούς. Και κανείς δε διαμαρτύρεται. Ίσως κάποιος ιστορικός θα δώσει στην εποχή μας τον τίτλο «η εποχή της μοιρολατρίας».
– Πώς θα είναι οι κοινωνίες μετά τη λήξη του συναγερμού;
Δεν το ξέρω. Η ιστορία, πάντως, διδάσκει ότι από κάθε κρίση οι πλούσιοι και οι ισχυροί βγαίνουν πιο δυνατοί και οι εξαρτημένοι πιο αδύνατοι. Τίποτα από όσα που βλέπω στον κόσμο δε με πείθει ότι αυτό πρόκειται να αλλάξει.
