-“Ένα κούρεμα σε συνδυασμό με μία σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, που θα απομείνουν, θα μπορούσε να δώσει νέα προοπτική στην ταλαιπωρημένη Ελλάδα”.
Επιμέλεια: Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.
Στο ελληνικό “δράμα” όλες οι πλευρές είπαν την αλήθεια ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Κι’ αυτό δεν ισχύει μόνον για την αριστερή Κυβέρνηση της Αθήνας αλλά και για το δίδυμο Μέρκελ – Σόϊμπλε, εκτιμά ο Ρολφ Βένκελ από την “Deutsche Welle”.
Συγκεκριμένα, ο Γερμανός δημοσιογράφος και αναλυτής αναφέρει σε άρθρο του τα εξής:
“H Γερμανίδα Καγκελάριος, ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών και οι συνάδελφοί τους στην ΕΕ είναι ειδικοί στην τέχνη της δημόσιας άρνησης της πραγματικότητας. Επιμένουν εμφατικά, ότι δε χρειάζεται ελάφρυνση ή κούρεμα τους χρέους για την Ελλάδα και συμπεριφέρονται, σαν η Αθήνα να μπορούσε τάχα να αποπληρώσει τα χρέη της κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον. Από την άλλη πλευρά το Διεθνές Νομισματικό Ταμεία καθώς και πολλοί επιφανείς οικονομολόγοι έχουν αντίθετη άποψη και λένε αυτό, που οι φορολογούμενοι πολίτες ανά την Ευρώπη γνωρίζουν ήδη καλά: Τα 11 εκατομμύρια των Ελλήνων δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποπληρώσουν τα 323 δισεκατομμύρια ευρώ, που χρωστούν, δηλαδή ένα πραγματικό “βουνό” χρέους. Ένα κούρεμα σε συνδυασμό με μία σημαντική επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων, που θα απομείνουν, θα μπορούσε να δώσει νέα προοπτική στην ταλαιπωρημένη αυτή χώρα.
“Θα ήταν πιό έντιμο, τουλάχιστον τα χρήματα του τρίτου πακέτου προς την Ελλάδα να μη χαρακτηρισθούν ως δάνειο, αλλά σαν μεταβίβαση ποσών προς έναν λαό, που υποφέρει”
Υπ’ αυτό το πρίσμα θα ήταν καλοδεχούμενη από τους ψηφοφόρους και τους φορολογουμένους λίγο περισσότερη ειλικρίνεια από τους πολιτικούς. Θα έπρεπε ήδη να παραδεχτούν, ότι ήταν εξαρχής μία παράλογη και κουτή ιδέα να δημιουργήσουν μια νομισματική ένωση χωρίς προηγουμένως να έχουν προχωρήσει στην ολοκλήρωση μιας κοινής οικονομικής, δημοσιονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Θα έπρεπε να έχουν παραδεχτεί, ότι ήταν επίσης μια εξόχως ανόητη ιδέα να προσκαλέσουν χώρες της νότιας Ευρώπης με αδύναμα νομίσματα σε αυτό το ισχυρό «νομισματικό κλαμπ», στερώντας τους κατ´ αυτόν τον τρόπο την δυνατότητα να διορθώνουν οικονομικά λάθη μέσω της υποτίμησης των εθνικών νομισμάτων. Περισσότερη ειλικρίνεια θα σήμαινε, επίσης, ότι οι πολιτικοί θα έλεγαν στους φορολογούμενους και μια ακόμη αλήθεια: Ότι τα χρήματα των δύο αρχικών πακέτων βοήθειας προς την Ελλάδα εξανεμίσθηκαν, κάτι που πρόκειται να συμβεί και με τα χρήματα του τρίτου πακέτου. Σε τελική ανάλυση θα ήταν έντιμο, τουλάχιστον τα χρήματα του τρίτου πακέτου προς την Ελλάδα να μη χαρακτηρισθούν ως δάνειο, αλλά σαν μεταβίβαση ποσών προς έναν λαό, που υποφέρει.
“Το 70% περίπου των Ελλήνων τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη, αν μη τι άλλο και για να μην μπορεί η εκάστοτε κυρίαρχη ελίτ να εξυπηρετεί την πελατεία της, τυπώνοντας ενεξέλεγκτα χρήμα”
Το 70% περίπου των Ελλήνων τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη, αν μη τι άλλο και για να μην μπορεί η εκάστοτε κυρίαρχη ελίτ να εξυπηρετεί την πελατεία της, τυπώνοντας ενεξέλεγκτα χρήμα. Αυτό το θάρρος της πλειοψηφίας των Ελλήνων θα πρέπει να ανταμειφθεί, όχι μόνον με την καταβολή της οικονομικής στήριξης, αλλά και μέσω τεχνικής βοήθειας. Εάν για παράδειγμα η Αθήνα δεν θέλει, ή δεν μπορεί να περικόψει τον υδροκεφαλικό δημόσιο τομέα, θα πρέπει τουλάχιστον να τον μετεκπαιδεύσει. Είμαι πεπεισμένος, ότι η Ελλάδα με την βοήθεια επαρκούς τεχνογνωσίας από την υπόλοιπη Ευρώπη θα είναι σε θέση να οργανώσει μία ορθολογική λογιστική διαχείριση, μια σωστή φορολογική διοίκηση, ακόμη και ένα σύγχρονο κτηματολόγιο.
“Η Γερμανίδα Καγκελάριος και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών πρέπει να σκεφθούν σοβαρά ένα κούρεμα ή ακόμα και την πλήρη διαγραφή του ελληνικού χρέους”
Προηγουμένως, όμως, πρέπει να ανακεφαλαιοποιηθούν οι ελληνικές τράπεζες. Χωρίς επαρκή χρηματοδότηση και χωρίς εμπιστοσύνη στις τράπεζες ακόμη και η πλέον υγιής οικονομία θα κατέρρεε.
Το σημαντικότερο, όμως, όλων είναι η Γερμανίδα Καγκελάριος και ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών να σκεφθούν σοβαρά ένα κούρεμα ή ακόμα και την πλήρη διαγραφή του ελληνικού χρέους. Αυτό συνέβη, άλλωστε, ήδη μία φορά στην ιστορία. Μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου η νεαρή τότε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας χρωστούσε σε 70 κράτη περίπου 30 δισεκατομμύρια γερμανικά μάρκα. Με την Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 οι πιστωτές της περιέκοψαν αυτό το χρέος στο μισό. Και δημιούργησαν έτσι τις προϋποθέσεις για το μετέπειτα γερμανικό “οικονομικό θαύμα””.
