Γράφει ο Ανέστης Οσιπίδης,
info@griechenlandreisen.net.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι …

Αλήθεια, εάν μπορούσαν να μας στείλουν ένα μήνυμα οι πρόγονοί μας, άραγε τι θα μας έλεγαν;

Θα μας έδιναν μία καινούρια συνταγή για τα μπαχαρικά του γύρου;

Θα μας πρότειναν να πουλάμε αρνίσια σουβλάκια στους ποντιακούς συλλόγους μας;

Ή θα μας έδιναν μία καινούρια συνταγή για το τζατζίκι;

Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα, πως μάλλον θα μας έπερναν με τις πέτρες και δε θα είχαν κι άδικο. Δυστυχώς έχουμε αλλάξει το ρόλο μας και αφιερώνουμε το περισσότερο μέρος των δραστηριοτήτων μας ως ποντιακοί φορείς στο κομμάτι της γαστρονομίας μέσα στους συλλόγους μας, ώστε να έχουμε κάποια έσοδα και απλά να μπορούμε να διοργανώνουμε χορευτικές βραδιές.

Άντε και καμιά φορά να προβληματιστούμε, εάν οι γυναίκες στον Πόντο έκαναν την κοτσίδα τους στο πίσω αριστερό μέρος του κεφαλιού ή στο πίσω δεξί.

Ξέρετε, έχει γίνει πολύ της μόδας τώρα να ψάχνουμε πως έκαναν τις πλεξούδες τους οι γυναίκες στον Πόντο. Άλλωστε, η ανακάλυψη αυτή θα συμβάλει πολύ στη διαδικασία αναγνώρισης της ποντιακής γενοκτονίας και θα είναι ένα πολύ σημαντικό αποδεικτικό στοιχείο για την παραπέρα προώθηση της αναγνώρισης αυτής.

Και επειδή θέλω να προλάβω αυτούς που θα μου πούνε ότι έχω άδικο κι ότι διοργανώνουμε εκδηλώσεις για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας καθώς και σεμινάρια ιστορίας, απλά θα τους απαντήσω ΝΑΙ, στις 52 εβδομάδες που έχει ο χρόνος διοργανώνετε ένα ή δύο σεμινάρια ιστορίας και μία εκδήλωση μνήμης για την αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας και αυτές δυστυχώς με την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή ακόμη και των στελεχών των συλλόγων.

Από την άλλη πλευρά, 52 φορές το χρόνο και σε εβδομαδιαία βάση το σουβλάκι έχει την τιμητική του … φυσικά μαζί με το τζατζίκι.

Καιρός λοιπόν να γυρίσουμε στην πραγματικότητα. Άραγε, ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος ύπαρξής μας, τι είναι αυτά που πρέπει να βάλουμε ως προτεραιότητα και μήπως πρέπει τελικά να αναθεωρήσουμε την στάση μας.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Όταν ξεκίνησε η ιδέα ίδρυσης ποντιακών συλλόγων την εποχή του ‘50 και μετέπειτα, οι ανάγκες τότε ήταν άλλες. Οι Πόντιοι ήταν σκόρπιοι στην ελληνική επικράτεια, έπρεπε να μαζέψουν τα συντρίμμια τους και να οργανωθούν αλλά και να κρατήσουν άσβηστες τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμά τους. Αυτό πιστεύω πως δεν κινδυνεύει πια.

Ο ποντιακός ελληνισμός έχει βρει τη θέση του στην ελληνική επικράτεια και δεν έχει λόγο να φοβάται για την αφάνισή του. Άλλωστε εάν αυτό υπάρχει σε κάποιες περιπτώσεις, υπάρχει τόσο και για το σύνολο του ελληνισμού και ο λόγος είναι απλά η παγκοσμιοποίηση.

Κατά την άποψή μου, θα πρέπει πλέον οι ποντιακοί σύλλογοι να αφιερώνουν το μεγαλύτερο μέρος των δράσεων τους σε πρωτοβουλίες, οι οποίες έως τώρα τις θυμόμαστε συγκυριακά και ανάλογα με την εποχή και τη χρονική στιγμή. Οι δράσεις αυτές πρέπει να αφορούν:

  • Τη μετάδοση στα παιδιά μας της ποντιακής ιστορίας μας
  • Την προώθηση του μεγάλου πνευματικού και λογοτεχνικού πολιτισμού μας και τέλος
  • Την προώθηση της ποντιακής γενοκτονίας

Αυτό πρέπει να είναι το καθημερινό μας μέλημα, πρέπει να είναι το Α και το Ω όλων των δράσεών μας.

Ας αφήσουμε τις δράσεις προσωπικής προβολής κάποιων και ας βάλουμε κάποτε τα θεμέλια για μία σταθερή πορεία στα σοβαρά θέματα του ποντιακού χώρου.

Καλό το σουβλάκι, καλό το τζατζίκι, αλλά αυτό το βρίσκουμε στα σουβλατζίδικα και στις ταβέρνες σε όλη την ελληνική επικράτεια και μάλιστα εδώ και πολλά χρόνια σε κάθε γωνία του κόσμου, ακόμα κι εδώ στη Γερμανία που ζούμε.

Ανέστης Οσιπίδης,
Μέλος Δ.Σ.
Διεθνούς Συνομοσπονδίας Ποντίων Ελλήνων

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ