Γράφει ο Κώστας Χ. Χρυσόγονος*, Καθηγητής Νομικής Σχολής ΑΠΘ.
Το περιβόητο «πολυνομοσχέδιο» (ν. 4254/2014), το οποίο ψηφίσθηκε στις 30/3/2014, αποτελεί μια νέα πράξη στο μνημονιακό δράμα που βιώνουμε την τελευταία τετραετία. Η ιδιαιτερότητά του είναι ότι ενώ έως τώρα η νομοθετική προσαρμογή σε νέους «στόχους» μορφοποιούνταν με τη σύναψη νέου αναθεωρημένου μνημονίου και αντίστοιχη τροποποίηση της Απόφασης του Συμβουλίου Υπουργών 2011/734/ΕΕ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ενόψει των ευρωεκλογών, δε δόθηκε στη δημοσιότητα κανένα νέο κείμενο συμφωνίας. Και έτσι, όμως, δεν κρύβονται ούτε οι ευθύνες της συγκυβέρνησης ούτε η αντίθεση των μέτρων τόσο στο ελληνικό Σύνταγμα, όσο όμως και στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Πρέπει να επισημανθεί ότι ο Χάρτης αυτός έχει, σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 1 της (ιδρυτικής) Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ίδιο νομικό κύρος με αυτήν. Παρά ταύτα, η Ένωση, που εκπροσωπείται πλειοψηφικά στο πλαίσιο της τριαρχίας των δανειστών, υποχρεώνει την ελληνική μνημονιακή συγκυβέρνηση στη λήψη μέτρων «λιτότητας» χωρίς να γίνεται καν εκτίμηση, έστω και προσχηματική, της συμφωνίας ή μη των μέτρων προς τις διατάξεις του Χάρτη. Ειδικότερα, ως προς το «πολυνομοσχέδιο» (ουσιαστικά νέο μνημόνιο), μπορούν ενδεικτικά να εντοπισθούν τα εξής σημεία, στα οποία η συμφωνία αυτή είναι άκρως αμφισβητήσιμη:
Με την υποπαράγραφο ΙΑ.7 του πρώτου άρθρου του Ν. 4254/2014, για υπαλλήλους άνω των 25 ετών, που είναι μακροχρονίως άνεργοι, προβλέπεται ότι ο κατώτατος μισθός προσαυξάνεται, ανά τριετία, κατά ποσοστό 5% αντί του 10% για τις υπόλοιπες περιπτώσεις. Η ρύθμιση αυτή μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι αντίθετη στο άρθρο 21 του Χάρτη, το οποίο καθιερώνει την απαγόρευση διακριτικής μεταχείρισης μεταξύ άλλων και λόγω «περιουσίας» (εφόσον η αξίωση επί του μισθού θεωρείται μέρος της «περιουσίας», μπορεί να συναχθεί ότι και η ανυπαρξία τέτοιας αξίωσης των ανέργων δεν αρκεί για να θεμελιώσει δυσμενή διάκριση σε βάρος τους).
Με την υποπαράγραφο Δ.2 του ίδιου άρθρου, η επιβολή ευνοϊκότερων προστίμων σε περιπτώσεις πλαστών ή εικονικών φορολογικών στοιχείων που επιβλήθηκαν έως την 26.7.2013, συναρτάται µε την παραίτηση του φορολογουμένου από το δικαίωμα προσφυγής στα διοικητικά δικαστήρια. Η ρύθμιση αυτή φαίνεται αντίθετη προς το άρθρο 47 του Χάρτη, που κατοχυρώνει το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής, ενώπιον δικαστηρίου, αφού κατ’ ουσία εκβιάζεται ο φορολογούμενος είτε να αποδεχθεί τις διαπιστώσεις της φορολογικής αρχής είτε να διακινδυνεύσει να υποστεί πολύ βαρύτερες κυρώσεις.
Με την υποπαράγραφο ΙΓ.1 επέρχεται μείωση του συμφωνημένου τιμήματος, στο πλαίσιο σύµβασης πώλησης ηλεκτρικής ενέργειας µεταξύ των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας από Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και του αντισυμβαλλομένου τους. Οι μειώσεις αυτές συνιστούν επέμβαση σε υφιστάμενες συμβατικές σχέσεις, κατά παράβαση του άρθρου 17 του Χάρτη που κατοχυρώνει το δικαίωμα κυριότητας των «νομίμως κτηθέντων αγαθών» κάθε προσώπου (σ’ αυτά συγκαταλέγονται καταρχήν και οι αξιώσεις τέτοιου είδους).
Οι ευρωβουλευτές μας θα έπρεπε να εγκαλούν διαρκώς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για αυτές και για άλλες παραβιάσεις του πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου στα πλαίσια των μνημονίων, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί, στο μέτρο του εφικτού, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Τούτο δεν έχει συμβεί, πρώτιστα επειδή ως τώρα η συντριπτική τους πλειοψηφία ανήκε στα κόμμα της μνημονιακής υποτέλειας (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ). Οι επερχόμενες ευρωεκλογές μας δίνουν την ευκαιρία να αλλάξουμε εντελώς το τοπίο.
*Γεννήθηκε στις Σέρρες το 1961. Πτυχίο του Τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1983 με βαθμό άριστα (9.90/10). Διδάκτορας του Τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου Αννοβέρου Γερμανίας το 1987 με βαθμό magna cum laude. Λέκτορας του Τμήματος Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1990, επίκουρος καθηγητής το 1993, αναπληρωτής καθηγητής το 1999, καθηγητής το 2003.
