-Μόνον η Γερμανία και η Γαλλία θα χάσουν 160 δισεκατομμύρια ευρώ, σε περίπτωση ελληνικής χρεωκοπίας!
Επιμέλεια: Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.
Εκπλήσσουν οι «Financial Times», οι οποίοι καλούν στην ουσία τον Αλέξη Τσίπρα να μην υποχωρήσει στις αξιώσεις των πιστωτών. Η βρετανική εφημερίδα αναλύει με στοιχεία, γιατί δεν πρόκειται να χάσει τίποτα η Ελλάδα, αν πει «όχι» στους πιστωτές, κηρύσσοντας πτώχευση, ακόμα και αν υπάρξει Grexit.
Ο συντάκτης του άρθρου των «Financial Times», Wolfgang Münchau, εξηγεί αναλυτικά τα δεδομένα, τα οποία έχει να αντιμετωπίσει η ελληνική Οικονομία και στην περίπτωση του «ναι» και στην περίπτωση του «όχι» και καταλήγει στο συμπέρασμα, πως δεν έχει να χάσει τίποτα, ενώ Γερμανία και Γαλλία μόνον, θα χάσουν 160 δισεκατομμύρια ευρώ σε περίπτωση ελληνικής χρεωκοπίας.
“Τα δύο ακραία σενάρια για τον Έλληνα Πρωθυπουργό είναι τα εξής: Ή αποδέχεται την τελική προσφορά των πιστωτών ή αποχωρεί από την ζώνη του ευρώ”
Συγκεκριμένα, το άρθρο του Wolfgang Münchau στην εφημερίδα «Financial Times» αναφέρει τα εξής:
«Ωστε εδώ είμαστε. Είπαν στον Αλέξη Τσίπρα «take it or leave it». Τι πρέπει να πράξει;
Ο Ελληνας Πρωθυπουργός δεν έχει να αντιμετωπίσει εκλογές μέχρι τον Ιανουάριο του 2019. Έτσι, όποια πορεία και αν αποφασίσει να ακολουθήσει τώρα, θα πρέπει να αποδώσει καρπούς μέσα σε τρία χρόνια ή και λιγότερο.
Κατ ‘αρχάς, τα δύο ακραία σενάρια είναι τα εξής: Ή αποδέχεται την τελική προσφορά των πιστωτών ή αποχωρεί από την ζώνη του ευρώ. Αποδεχόμενος την προσφορά, θα πρέπει να συμφωνήσει σε μια δημοσιονομική προσαρμογή της τάξης του 1,7% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (ΑΕΠ), εντός έξι μηνών.
“Η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόϊκας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία: Τόσο για την ελληνική Οικονομία, όσο και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα Πρωθυπουργού”
Ο συνάδελφός μου, Martin Sandbu, υπολόγισε, πως μια προσαρμογή τέτοιας κλίμακας θα μπορούσε να επηρεάσει την ελληνική ανάπτυξη. Εγώ,τώρα, επεκτείνω αυτό τον υπολογισμό, για να συμπεριλάβω το συνολικό τετραετές πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής, όπως ζητούν οι πιστωτές. Βασισμένος στις ίδιες παραδοχές, που κάνει για το πως η δημοσιονομική πολιτική και το ΑΕΠ αλληλοεπηρεάζονται – μια αμφίδρομη διαδικασία –, φτάνω σε ένα συμπέρασμα, ότι θα υπάρξει πλήγμα του επιπέδου του ΑΕΠ της τάξης του 12,6% σε διάστημα τεσσάρων ετών.
Ο λόγος του ελληνικού χρέους προς το ΑΕΠ θα αρχίσει να προσεγγίζει το 200%.
Το συμπέρασμά μου είναι, πως η αποδοχή των προγραμμάτων της τρόϊκας θα αποτελούσε διπλή αυτοκτονία – για την ελληνική Οικονομία, καθώς και για την πολιτική σταδιοδρομία του Έλληνα Πρωθυπουργού.
“Το Grexit θα μπορούσε να έχει καλύτερο αποτέλεσμα για τρεις βασικούς λόγους”
Θα μπορούσε, το αντίθετο – ακραίο σενάριο – ενός Grexit να έχει καλύτερο αποτέλεσμα;
Μπορείτε να στοιχηματίσετε, ότι θα είχε, για τρεις βασικούς λόγους.
1. Το πιο σημαντικό αποτέλεσμα θα ήταν, πως η Ελλάδα θα βρισκόταν σε θέση να απαλλαγεί από τις τρελλές δημοσιονομικές προσαρμογές.
Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει ανάγκη να «τρέξει» με ένα μικρό πρωτογενές πλεόνασμα, το οποίο μπορεί να απαιτήσει μια εφάπαξ προσαρμογή.
Η Ελλάδα θα κήρυττε πτώχευση έναντι όλων των επίσημων πιστωτών της: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, καθώς και για τα διμερή δάνεια από τους ευρωπαίους πιστωτές της.
Αλλά θα εξυπηρετεί όλα τα δάνεια του ιδιωτικού τομέα, με τον στρατηγικό στόχο να ανακτήσει την πρόσβαση στην αγορά, λίγα χρόνια αργότερα.
“Περίπου τα τρία τέταρτα του ελληνικού ΑΕΠ είναι εγχώρια, ενώ το υπόλοιπο 1/4 δεν είναι εγχώριο”
2. Ο δεύτερος λόγος είναι η μείωση του ρίσκου. Μετά από ένα Grexit, κανείς δεν θα φοβόταν τον κίνδυνο μετατροπής νομίσματος. Και η πιθανότητα μιας χρεωκοπίας θα ήταν πολύ μειωμένη, καθώς η Ελλάδα θα είχε ήδη κηρύξει στάση πληρωμών στους επίσημους πιστωτές της και θα ήταν πολύ πρόθυμη να ξανακερδίσει την εμπιστοσύνη μεταξύ των ιδιωτών επενδυτών.
3. Ο τρίτος λόγος είναι ο αντίκτυπος στην θέση της Οικονομίας στο εξωτερικό. Σε αντίθεση με τις μικρές Οικονομίες της Βόρειας Ευρώπης, η Ελλάδα είναι μια σχετικά κλειστή Οικονομία.
Περίπου τα τρία τέταρτα του ΑΕΠ είναι εγχώρια, ενώ το υπόλοιπο 1/4 δεν είναι εγχώριο. Τα περισσότερα προέρχονται από τον τουρισμό, έναν κλάδο, ο οποίος θα επωφεληθεί από την υποτίμηση. Η συνολική επίδραση της υποτίμησης για την κλειστή ελληνική Οικονομία δεν θα ήταν τόσο ισχυρή, όσο θα ήταν για μια ανοικτή Οικονομία, όπως η Ιρλανδία, αλλά, ωστόσο, θα ήταν επωφελής. Από τις τρεις επιπτώσεις, η πρώτη είναι η πιο σημαντική βραχυπρόθεσμα, ενώ η δεύτερη και η τρίτη θα κυριαρχήσουν μακροπρόθεσμα.
“Το Grexit δεν είναι η επιλογή, που πρέπει να προτιμηθεί αυτή την εβδομάδα. Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή της απόρριψης της προσφοράς των πιστωτών”
Ενα Grexit, ασφαλώς, έχει παγίδες, ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμες.
Μια ξαφνική εισαγωγή του νέου νομίσματος θα ήταν χαοτική. Η Κυβέρνηση θα έπρεπε να επιβάλει ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων και να κλείσουν τα σύνορα. Αυτές οι απώλειες χρόνου, θα ήσαν σημαντικές, αλλά όταν το χάος έφθανε να υποχωρήσει, η Οικονομία θα μπορούσε να ανακάμψει γρήγορα.
Συγκρίνοντας τα δύο αυτά σενάρια, θυμάμαι την παρατήρηση Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, ότι η μέθη, σε αντίθεση με την ασχήμια, είναι μια κατάσταση, που υποχωρεί. Το πρώτο σενάριο είναι απλά άσχημο, και θα παραμείνει πάντα έτσι. Το δεύτερο, σου δίνει ένα hangover, αλλά ακολουθεί η νηφαλιότητα.
Επομένως, εάν αυτό ήταν η επιλογή, οι Έλληνες θα είχαν έναν λογικό λόγο να προτιμούν Grexit. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι η επιλογή, που πρέπει να προτιμηθεί αυτή την εβδομάδα. Η επιλογή είναι μεταξύ της αποδοχής ή της απόρριψης προσφοράς των πιστωτών. Το Grexit είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο.
“Οι πιστωτές της ευρωζώνης θα μπορούσαν να αποφασίσουν, ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα”
Αν ο κ Τσίπρας επρόκειτο να απορρίψει την προσφορά και να χάσει την τελευταία προθεσμία – το Eurogroup της 18ης Ιουνίου – θα κατέληγε να αθετήσει την αποπληρωμή του χρέους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο. Σε ένα τέτοιο σημείο η Ελλάδα θα παρέμενε στην ζώνη του ευρώ και θα αναγκαζόταν να αποχωρήσει μόνον, εάν η ΕΚΤ θα μείωνε την ροή της ρευστότητας στις ελληνικές τράπεζες, κάτω από το ανεκτό όριο. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί, αλλά δεν είναι δεδομένο.
Οι πιστωτές της ευρωζώνης θα μπορούσαν επίσης να αποφασίσουν, ότι είναι προς το συμφέρον τους να μιλήσουν για ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα σε αυτό το σημείο. Απλά φανταστείτε την θέση τους.
“Εάν η Ελλάδα επρόκειτο να χρεωκοπήσει έναντι όλων των χρεών του επίσημου τομέα, μόνον η Γαλλία και η Γερμανία θα έφθαναν να χάσουν περίπου 160 δισεκατομμύρια ευρώ”
Εάν η Ελλάδα επρόκειτο να χρεωκοπήσει έναντι όλων των χρεών του επίσημου τομέα, μόνον η Γαλλία και η Γερμανία θα έφθαναν να χάσουν περίπου 160 δισεκατομμύρια ευρώ. Η Άνγκελα Μέρκελ και ο Φρανσουά Ολάντ θα έμεναν στην Ιστορία, ως οι μεγαλύτεροι οικονομικοί «losers».
Τώρα, οι πιστωτές απορρίπτουν μεν κάθε συζήτηση, σχετικά με την ελάφρυνση του χρέους, αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει, όταν η Ελλάδα αρχίσει την πτώχευση. Αν οι πιστωτές διαπραγματευτούν, όλοι θα ωφεληθούν. Η Ελλάδα θα παραμείνει στην ζώνη του ευρώ, εφόσον η δημοσιονομική προσαρμογή εξυπηρετεί ένα χαμηλότερο βάρος του χρέους, το οποίο θα ήταν πιο ανεκτό. Οι πιστωτές θα είναι σε θέση να καλύψουν μερικές από τις – έτσι κι’ αλλιώς – σίγουρες – απώλειες.
Η κεντρική ιδέα είναι, ότι η Ελλάδα δεν έχει στην πραγματικότητα τίποτε να χάσει, απορρίπτοντας την προσφορά αυτής της εβδομάδας».
