– “Η Τουρκία μεταβάλλεται σε μια απειλή για τα δυτικά συμφέροντα και τις δυτικές αξίες”.
Επιμέλεια: Ευθύμιος Χατζηϊωάννου.
Πληθαίνουν τα δημοσιεύματα και οι δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων και αναλυτών, που τάσσονται, είτε κατά της συμμετοχής της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, είτε κατά της συμμαχίας των ΗΠΑ με αυτή την χώρα.
Το περιστατικό της κατάρριψης του ρωσικού Su-24 φαίνεται, πως αποτέλεσε “την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι” σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο κλίμα δυσαρέσκειας, η οποία φτάνει στα όρια της ανοικτής αντιπάθειας προς την Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν.
Και οι δηλώσεις αυτές δεν προέρχονται από τυχαίους αναλυτές. Τελευταίο παράδειγμα αυτής της αλλαγής στάσης των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία αποτελεί το άρθρο του περιοδικού “Forbes” με τίτλο: «Η Τουρκία καταρρίπτει ρωσικό μαχητικό και ενώνει τις δυνάμεις της με το ISIS: Οι ΗΠΑ πρέπει να εγκαταλείψουν την νέα Οθωμανική αυτοκρατορία ως σύμμαχό τους».
Το γεγονός, ότι ένα τέτοιο άρθρο δημοσιεύεται στο συγκεκριμένο περιοδικό, το οποίο αποτελεί ένα από τα ισχυρότερα οικονομικά κέντρα γνώμης στις ΗΠΑ, σημαίνει, ότι το αντι-τουρκικό αυτό ρεύμα παίρνει διαστάσεις μεγαλύτερες από αυτές, που αρχικά είχαν εκτιμηθεί.
“Οι ανεύθυνες πράξεις της Τουρκίας αποδεικνύουν, ότι πλέον δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ”
Τα κυριότερα αποσπάσματα του άρθρου αυτού αναφέρουν τα εξής:
«Η επιπόλαιη απόφαση της Τουρκίας να καταρρίψει το ρωσικό βομβαρδιστικό με την αιτιολογία, ότι φέρεται να παραβίασε τον εναέριο χώρο της, δεν φαίνεται πιθανό να πυροδοτήσει έναν Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Παρ’ όλα αυτά η Άγκυρα έχει δηλώσει ευθαρσώς, ποιά είναι η θέση της: Βρίσκεται στο πλευρό του ISIS και εναντίον της Δύσης.
Η δικαιολογία για να είναι η Τουρκία μέλος του ΝΑΤΟ και οι εγγυήσεις των ΗΠΑ για την άμυνα της Τουρκίας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Οι ανεύθυνες πράξεις της Τουρκίας αποδεικνύουν, ότι πλέον δεν είναι σύμμαχος των ΗΠΑ.
Ο πόλεμος της αμερικανικής Κυβέρνησης εναντίον της οργάνωσης της ISIS τείνει να γίνει ακόμη μια σύγκρουση χωρίς τέλος, η οποία εξυπηρετεί τα συμφέροντα άλλων χωρών πλην των ΗΠΑ.
Η ασυνάρτητη πολιτική των ΗΠΑ στην περιοχή
Η πολιτική της Ουάσιγκτον στην περιοχή έχει γίνει απίστευτα ασυνάρτητη και αυτό προσδιορίζεται από τους στόχους της, οι οποίοι πρακτικά περιλαμβάνουν τα πάντα ή σχεδόν τα πάντα:
Η Ουάσιγκτον θέλει να διώξει τον Σύρο πρόεδρο Bashar Al Assad, θέλει να βάλει το Ιράν στην άκρη, θέλει να νικήσει τις διάφορες τζιχαντιστικές οργανώσεις, οέλει να προωθήσει τις αποκαλούμενες «μετριοπαθείς» ανταρτικές ομάδες, θέλει να πείσει τα κράτη του Κόλπου να σταματήσουν να βοηθούν τις εξτρεμιστικές οργανώσεις, που τα ίδια όμως υποστηρίζουν, θέλει να προωθήσει την διπλωματική επίλυση της κρίσης στην Συρία, χωρίς όμως την συμμετοχή της ίδιας της Δαμασκού και της Τεχεράνης και, τέλος, θέλει να πείσει την Τουρκία να βοηθήσει τις ΗΠΑ και τα συμφέροντά τους, αντί των ισλαμικών συμφερόντων!
“Η Ουάσιγκτον δεν είχε άλλη επιλογή, από το να συμβιβαστεί με την ρωσική πολιτική”
Αν και η εμπλοκή της Ρωσίας τον Σεπτέμβριο στον πόλεμο της Συρίας εξόργισε τις ΗΠΑ, η Μόσχα από την πλευρά της επέδειξε διαύγεια σκέψης και ρεαλισμό.
Η Ρωσία απλά αποφάσισε να βοηθήσει το καθεστώς Assad στην μάχη του εναντίον των ανταρτικών ομάδων, οι οποίες κυριαρχούνται από εξτρεμιστικά ισλαμικά στοιχεία.
Η προσέγγιση αυτή ήταν πολύ πιο λογική από την συγκεχυμένη αμερικανική εξωτερική πολιτική, που σαν κύριο στόχο είχε την εξουδετέρωση του ISIS και των οργανώσεων παραφυάδων της al-Qaeda, όπως η al-Nusra. Η Ουάσιγκτον δεν είχε άλλη επιλογή, από το να συμβιβαστεί με την ρωσική πολιτική, παρά τις φωνασκίες κάποιων ρεπουμπλικάνων υποψήφιων για το προεδρικό χρίσμα, που ζητούν κατάρριψη των ρωσικών αεροσκαφών.
“Η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού ήταν αδικαιολόγητα προβοκατόρικη πράξη και δεν ήταν απαραίτητη για την άμυνα της Τουρκίας”
Παρ’ όλα αυτά ο Τούρκος Πρόεδρος Recep Tayyip Erdogan έκανε τον «χαζό», όταν η Αεροπορία του κατέρριψε το ρωσικό βομβαρδιστικό, την ώρα που βομβάρδισε μια περιοχή, στην οποία επιχειρούσαν ομάδες της al–Nusra .
Τώρα οι δύο Κυβερνήσεις έχουν εμπλακεί σε μια πολεμική ρητορική, αλλά κανείς σήμερα δεν πιστεύει, ότι ο Ρώσος Πρόεδρος Vladimir Putin είχε την παραμικρή εχθρική πρόθεση έναντι της Άγκυρας.
Η κατάρριψη του ρωσικού βομβαρδιστικού ήταν αδικαιολόγητα προβοκατόρικη πράξη και δεν ήταν απαραίτητη για την άμυνα της Τουρκίας.
Ο στόχος της τουρκικής αυτής κίνησης ήταν σαφής: Η παρεμπόδιση των επιχειρήσεων των ρωσικών βομβαρδιστικών εναντίον των ισλαμικών οργανώσεων, οι οποίες υποστηρίζονται από την Τουρκία .
“Η Ουάσιγκτον επιβάλλεται να “πιει το πικρό ποτήρι” της τουρκικής απιστίας και να καταργήσει μια για πάντα την συμμαχία με αυτή την χώρα”
Η πράξη αυτή των Τούρκων είναι προφανές, ότι είναι αντίθετη προς τα συμφέροντα των ΗΠΑ, οι οποίες κινδυνεύουν να εμπλακούν σε μια κλιμάκωση της έντασης μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας. Αλλά και τι με αυτό; Ο Γενικός Γραμματέας του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg δήλωσε, ότι «στεκόμαστε αλληλέγγυοι δίπλα στην Τουρκία και υποστηρίζουμε την εδαφική ακεραιότητα της συμμάχου μας Τουρκίας».
Δεν είναι, όμως, αρκετό για τις ΗΠΑ να δηλώνουν, ότι θα πρέπει να αποφευχθεί η όποια κλιμάκωση, όπως είπε ο Αμερικανός Πρόεδρος Barack Obama.
Η Ουάσιγκτον επιβάλλεται να “πιει το πικρό ποτήρι” της τουρκικής απιστίας και να καταργήσει μια για πάντα την συμμαχία με αυτή την χώρα.
“Η Τουρκία μεταβάλλεται σε μια απειλή για τα δυτικά συμφέροντα και τις δυτικές αξίες”
Η Τουρκία μεταβάλλεται σε μια απειλή για τα δυτικά συμφέροντα και τις δυτικές αξίες. Η Άγκυρα δεν ήταν ποτέ ένας αληθινός φίλος της Δύσης.
Η Τουρκία ήταν ένας χρήσιμος σύμμαχος των ΗΠΑ μόνον κατά την διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου», αν και πάντα ήταν πιο πρόθυμη να ξεκινήσει πόλεμο με την Ελλάδα, παρά με την ΕΣΣΔ. (Το 1974 η Τουρκία κατέλαβε το 37% της Κύπρου και ο πόλεμος με την Ελλάδα αποφεύχθηκε κυριολεκτικά στο παρά 1).
Σε άλλο σημείο το άρθρο του περιοδικού “Forbes” τονίζει:
«Η τουρκική Κυβέρνηση έχει επιτρέψει στην οργάνωση του ISIS να έχει ελεύθερη μετακίνηση, τόσο σε πρόσωπα, όσο και σε υλικό, ενώ υπάρχουν στοιχεία για περισσότερη ευθεία υποστήριξη της οργάνωσης με την παροχή στρατιωτικού υλικού, διαβατηρίων, εκπαίδευσης νοσηλείας σε τραυματισμένους μαχητές και ίσως πολλά ακόμη. (…)
“Η οποιαδήποτε σημαντική ή όχι απειλή για την Τουρκία και την ασφάλειά της σταμάτησε με το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου»”
Την στιγμή, που αρνείται να προβεί σε στρατιωτικά κτυπήματα εναντίον της οργάνωσης στην βόρεια Συρία, έχει καταφέρει να επηρεάσει την Ουάσιγκτον στον στόχο εκδίωξης του Assad ο οποίος διαθέτει το μόνο αξιόπιστο στρατιωτικό σώμα, που έχει καταφέρει να περιορίσει την ισλαμική οργάνωση. Και όλα αυτά την ώρα που κτυπά με μανία τους συμμάχους των ΗΠΑ, τους Κούρδους».
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους ήταν μια ανεύθυνη ενέργεια, όποιες και αν ήταν οι συνθήκες της φερόμενης παραβίασης του εναέριου χώρου της. Το να κτυπάς την Ρωσία, που είναι μια πυρηνική δύναμη, για μια φερόμενη παραβίαση, η οποία κράτησε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα, είναι σαν να επιθυμείς τον πόλεμο. (…)
Το μόνο, που κάνει η Τουρκία σήμερα, είναι να δείχνει, πως το ΝΑΤΟ είναι πλέον μια αρνητική υπόθεση για τις ΗΠΑ. Οι στρατιωτικές συμμαχίες πρέπει να στηρίζονται στις εκάστοτε συνθήκες και οι εγγυήσεις περί άμυνας πρέπει να είναι σε συνάρτηση με τα αμερικανικά συμφέροντα. Η οποιαδήποτε σημαντική ή όχι απειλή για την Τουρκία και την ασφάλειά της σταμάτησε με το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου».
“Είναι πολύ δύσκολο για τις ΗΠΑ να διατηρούν σήμερα, έστω και ένα κοινό συμφέρον με την Τουρκία”
Το ΝΑΤΟ δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι υπεύθυνο για να υπερασπίζεται την Άγκυρα, στην προσπάθειά της να ανατρέψει τον Assad και ακόμη χειρότερα να προβαίνει σε μια αδικαιολόγητη πράξη πολέμου, σχεδιασμένη μόνο και μόνο για να προκαλέσει την Ρωσία».
Και το όρθρο καταλήγει, σημειώνοντας:
«Η συνεργασία των ΗΠΑ με την Ρωσία εναντίον του ISIS και άλλων εξτρεμιστικών στοιχείων δεν χρειάζεται κατ΄ ανάγκη να περιλαμβάνει συμφιλίωση με την Ρωσία του Πούτιν, ή την δημιουργία μια επίσημης συμμαχίας.
Περισσότερο μια τέτοια πολιτική θα έχει το χαρακτήρα της συναλλαγής, με τις δύο υπερδυνάμεις να δουλεύουν από κοινού, όπου και όποτε εξυπηρετεί τα συμφέρονταν και των δύο. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση, με το τι συμβαίνει με την Τουρκία.
Είναι πολύ δύσκολο για τις ΗΠΑ να διατηρούν σήμερα, έστω και ένα κοινό συμφέρον με την Άγκυρα».
